Πως μπορεί να ξέρει ένα παιδί που η ασχολίες του είναι ο αθλητισμός και τα μαθήματά του, ποιος είναι ο κατά καιρούς μεγαλόσχημος παράγοντας που του υπόσχεται ότι θα σώσει την ομάδα και τον ίδιο;
Πως μπορεί να ξέρει ότι αυτός που καταφθάνει με το υπερπολυτελές αμάξι του, είναι ένας κομπλεξικός βλάκας, που το μόνο που ζητάει είναι να αποδείξει ότι υπάρχει;
Πως μπορεί να καταλάβει ότι ο «απίθανος», μόλις εξαργυρώσει την δημοσιότητα που του προσφέρει ο παραγοντισμός, θα γράψει το άθλημα στα παλιά του τα παπούτσια και θα γίνει καπνός; Δεν μπορεί.
Υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι που μπορούν. Πολλοί άλλοι που ξέρουν αλλά κάνουν την πάπια για να περάσουν μερικές «μεγάλες στιγμές» στο πλευρό του κάθε καραγκιοζοπαίχτη που εμφανίζεται από το πουθενά για να πάει στο πουθενά.
Αυτοί είναι που με τη σιωπή τους, υποθηκεύουν το μάλλον των παιδιών μας και κάνουν τις προσδοκίες τους σκόνη.
Εκείνοι οι παρατρεχάμενοι που δεν βρίσκουν το κουράγιο να φωνάξουν ότι ο κύριος με το κουστούμι και το πούρο είναι ένας διαπιστωμένα, από άλλες του εκδηλώσεις, ανεπαρκής ψευτοΘόδωρος και που στο τέλος της σταδιοδρομίας τους βαυκαλίζονται με την προσφορά τους στον αθλητισμό.
Τώρα, το πώς γίνεται να προσφέρεις στον αθλητισμό «γονατιστός», είναι κάτι που και εμείς με τη σειρά μας δεν τολμάμε να τους ρωτήσουμε, μπας και μας ρουφιανέψουν το παιδί που έχουμε στο σύλλογο. Κι έτσι όλοι μαζί προς την δόξα τραβάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου