Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση θυμήθηκα το γνωστό «κόψε
φάτσα και βγάλε συμπέρασμα» και τον παππού μου από τον οποίο το άκουσα για πρώτη
φορά.
Αυτός ήταν που με έβαλε στην διαδικασία να παρατηρώ τις
φυσιογνωμίες των ανθρώπων και να καταγράφω την σχέση που είχαν με την
προσωπικότητά τους.
Το «παιχνίδι» του παππού με τον εγγονό, μάλιστα, ήταν να
συμφωνούμε σιωπηλά όταν επιβεβαιώνονταν τα συμπεράσματα που είχαμε βγάλει, με
ένα κλείσιμο του ματιού.
Από τότε απέκτησα ένα είδος εμμονής με τις φυσιογνωμίες των
ανθρώπων και στην διάρκεια των χρόνων, εκπαιδεύτηκα.
Η γλώσσα που μιλάει το πρόσωπο
