Ο «ΤΟΙΧΟΣ» ΤΟΥ FACEBOOK.

Ο οδηγός του τρένου που σκότωσε δεκάδες ανθρώπους στην Ισπανία, έγραφε στο Facebook, για τις προσπάθειες του να κάνει ρεκόρ ταχύτητας. Όταν η αστυνομία μπήκε στην σελίδα του, όλος ο πλανήτης ανακάλυψε τον βλάκα.

Δυστυχώς όμως, μόνο έναν, αυτόν. Όλοι οι άλλοι που καθημερινά εκθέτουν τον εαυτό τους ανεπανόρθωτα, συνεχίζουν να το κάνουν θεωρώντας ότι το θέμα δεν τους αφορά.

Καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι, εμφανίζουν λεπτομέρειες από την προσωπική, την επαγγελματική και την κοινωνική τους «δράση» χωρίς να σκέφτονται ότι πριν από μερικά χρόνια, οι ρουφιάνοι της ασφάλειας «έφτυναν αίμα» για να συλλέξουν αυτές τις πληροφορίες.

Κανείς δεν σκέφτεται ότι μελλοντικά μπορεί να βρεθεί ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος

από μια πληροφορία που δημοσιοποιεί ο ίδιος και που αυτή την στιγμή την θεωρεί ασήμαντη.

Η αφέλεια που εμφανίζουν οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι τρομακτική, καθώς σε πολλές περιπτώσεις εκτός από τον εαυτό τους εκθέτουν και τους «φίλους» τους και μάλιστα με πολύ «χαριτωμένο» τρόπο.

Φαίνεται πως περιμένουν να εκτροχιάσουν ένα τρένο γεμάτο κόσμο για να καταλάβουν ότι «τα εν οίκω μη δεν δήμω» αλλά δυστυχώς πολύ γρήγορα στα επόμενα χρόνια θα δημιουργήσουν πρόβλημα στον εαυτό τους και στους φίλους τους, και από τον «τοίχο» του facebook, θα βρεθούν κολλημένοι στον τοίχο της ζωής. 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Να βγάζεις το χέρι από το αυτοκίνητο, όταν τρέχει… και να σου το κόβει το τρένο.

Να κάνεις βουτιά από το βράχο… και να σε φέρνει super puma στο ΚΑΤ.

Να περπατάς ξυπόλητος στην άμμο… εκεί που είχαν καθαρίσει αχινούς.

Να κάνεις ποδήλατο χωρίς χέρια… και έξι ώρες χειρουργείο για να σου βγάλουν την μανέτα από το μάτι.

Να βγαίνεις στην βροχή χωρίς ομπρέλα… και να σε χτυπάει κεραυνός.

Να κλείνεις τον υπολογιστή… και όταν πας να τον ανοίξεις ξανά να μην ανοίγει.

Να κάνεις κούνια και ας έχεις μεγαλώσει… και μετά να σε πηγαίνουν βόλτα με το καροτσάκι.

Να λύνεις την γραβάτα… για να χωρέσει η θηλιά.

Την Παρασκευή να κάνεις ελεύθερο κάμπινγκ… και το Σάββατο να ξυπνάς στο κρατητήριο.

@ Για τον καθένα από μας ελευθερία σημαίνει και κάτι διαφορετικό. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΓΚΑΣ.

Από τους τελευταίους εκείνης της εποχής που έβγαζε ανθρώπους με τσαγανό, ο Σταύρος Ξαρχάκος, μάζεψε τα πράγματα του και «χαιρέτησε» το Διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο είχε κάνει την τιμή να είναι πρόεδρος.

Ο κύριος Ξαρχάκος, άφησε σύξυλα τα μέλη να κοιτάζονται μεταξύ τους και να απορούν πως είναι δυνατόν ένας συνθέτης «τόσων μεγάλων επιτυχιών» να είναι και μάγκας.

Ο μάγκας τους πέταξε το προεδριλίκι στα μούτρα και τους άφησε κακομοίρηδες και έκπληκτους να συνεχίσουν το «εκπαιδευτικό» έργο του Εθνικού Θεάτρου.

Ο μάγκας δεν ανέχτηκε να του πλασάρουν για τέχνη τις παραστάσεις του Λαζόπουλου και του Φιλιππίδη και αντί να κάνει ότι κάνουν συνήθως οι θλιβεροί, παραιτήθηκε.

Παραιτήθηκε όπως παραιτούνται αυτοί που δεν έχουν φιλήσει κατουρημένες ποδιές

για να είναι εκεί που βρίσκονται.

Παραιτήθηκε όπως κάνουν αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους, την κουλτούρα τους, την τέχνη τους και το θεσμό που υπηρετούν. Οι μάγκες δηλαδή.

Γεια σου Σταύρο, γεια σου Ξαρχάκο. 

ΜΑ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ;

Όχι βέβαια. Δεν φταίει ο εργαζόμενος που προσλαμβάνεται για να ανάβει μια λάμπα και διαπιστώνει ότι για αυτή τη δουλειά έχουν προσληφθεί από την ίδια υπηρεσία άλλοι δεκαπέντε.

Δεν φταίει ασφαλώς όταν βλέπει ότι κάποιος έχει βάλει χρονοδιακόπτη και η λάμπα ανάβει από μόνη της χωρίς να χρειάζεται να είναι κανένας εκεί.

Δεν φταίει όταν και αυτός και οι άλλοι δεκαπέντε δεν πάνε ποτέ εκεί που είναι ο διακόπτης. Και ασφαλώς δεν φταίει που πληρώνεται για να ανάβει την λάμπα ενώ εκείνος δουλεύει ταξί που το έχει αγοράσει στο όνομα της γυναίκας του.

Δεν φταίει επίσης που δεν μιλάει όταν βλέπει γύρω του να γίνεται πόλεμος διαφθοράς

γιατί και εκείνοι θα του πούνε πως ξέρουν ότι δεν ανάβει την λάμπα.

Δεν φταίει καθόλου όταν βλέπει πως η επόμενη κυβέρνηση προσλαμβάνει άλλους δεκαπέντε για να ανάβουν την λάμπα και γίνονται τριάντα ένας.

Δεν φταίει ούτε κατά διάνοια όταν βλέπει να απολύονται συνάδελφοι που πραγματικά

σκοτώνονταν στη δουλειά αλλά αυτός έχει πιεί το αμίλητο νερό.

 Δεν φταίει όταν αποκαλύπτεται και ακούει τον πολιτικό του προϊστάμενο να τον δικαιολογεί λέγοντας ότι στην πραγματικότητα του χρωστάμε και χάρη, γιατί η λάμπα έκαιγε ρεύμα.

Φταίει η αναθεματισμένη λάμπα που κάηκε. 

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Θύμωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου με την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο. Βγήκε από το ρούχα του που ενώ οι άλλοι έκαναν τα ίδια με αυτόν, όχι μόνο δεν βρέθηκαν κατηγορούμενοι αλλά επιβραβεύτηκαν με ανώτατα πολιτικά αξιώματα.

Όμως ο πρώην υπουργός θύμωσε άδικα. Διότι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε πάνω στο άρμα της εξουσίας, έκανε σαφές, σε όσους μπορούν να ξεχωρίσουν τα κουκιά από τα ρεβίθια, ότι είχε παρεξηγήσει πολλά πράγματα

Η αδικαιολόγητα αλαζονική του στάση, όταν από το πουθενά βρέθηκε στο τιμόνι της εθνικής οικονομίας ήταν εμφανής ένδειξη ότι πάσχει από το «σύνδρομο του δικαιώματος». Ένα σύνδρομο από το οποίο πάσχουν πολλοί από την γενιά του και δυστυχώς πολλοί περισσότεροι από τις επόμενες.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου, θύμωσε διότι θεωρεί, δυστυχώς ακόμα, πως όλα αυτά που έκανε, είχε το δικαίωμα να τα κάνει.

Όμως το δικαίωμα δεν είναι κάτι που χαρίζεται, είναι κάτι που κατακτιέται και αυτό ο πρώην υπουργός και όσοι είναι της ίδιας θεωρίας, δεν το ξέρουν.

Εδώ και αρκετά χρόνια, αυθαίρετα εντελώς, είναι σε πρώτη διάταξη σε όλες τις συζητήσεις, η λέξη δικαίωμα. Ένα δικαίωμα όμως, που οι περισσότεροι από αυτούς που το επικαλούνται δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να το αποκτήσουν.

Η παρεξήγηση βρίσκεται στο ότι οι νόμοι πράγματι δίνουν κάποια δικαιώματα αλλά πρόκειται για δικαιώματα που απορρέουν από κοινωνικές συμφωνίες για την ομαλή συνύπαρξη των πολιτών, δεν είναι δικαιώματα για τα οποία έχει κάποιος πολεμήσει.

Άλλωστε ακόμα και τα δικαιώματα αυτά έχουν απέναντι τους αντίστοιχες υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να έχεις εκπληρώσει στο ακέραιο για να τα έχεις.

Δικαίωμα με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο κ. Παπακωνσταντίνου, δεν υπάρχει.

Μπορεί να θυμώνει που ο Βενιζέλος αντί να βρίσκεται στο διπλανό σκαμνί, κάνει τον αντιπρόεδρο και τον υπουργό εξωτερικών αλλά εκείνος για το δικαίωμα να είναι τόσο σάπιος, έχει πολεμήσει.

Τώρα πόσο ακριβά μπορεί να το πληρώσει στο μέλλον και με ποιο νόμισμα, είναι ένα άλλο θέμα. 

ΟΙ ΓΙΩΡΓΗΔΕΣ

Πως γίνεται πάντα το «πλεούμενο» που φτιάχνει ο παππούς, ο γιός να το φέρνει «ίσα βάρκα – ίσα νερά» και ο εγγονός να το βουλιάζει… ρε Γιώργηδες; 

ΠΡΟΣ ΣΥΝΕΔΡΟΥΣ.

Καλό θα ήταν να μοιράσετε από τώρα και τα υπουργεία. 

Σε περίπτωση που γίνετε κυβέρνηση (γέλια)  να μην τρέχετε τελευταία στιγμή. 

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΦΑΚΗΣ.

 Ποια είναι τα ιστορικά στελέχη «σύντροφοι», που πρέπει να σεβαστείτε την προσφορά τους και να μην τους πετάξετε με τις κλωτσιές από το συνέδριο;

Η προσφορά των ιστορικών στελεχών σας, που την ώρα της «εθνικής ανάγκης» αγωνίζονται ο καθένας για το «μαγαζάκι» του, έφτασε στις καλύτερες των εποχών μετά βίας το 4%. Αυτό έχουν προσφέρει τα «ιστορικά στελέχη» στην ριζοσπαστική αριστερά. Από μισό της εκατό ο καθένας.

Το 27% που αυτή τη στιγμή βαυκαλίζεται ότι διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι προσφορά του ΜΗ ιστορικού σας στελέχους, Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης των κηπουρών του.

Τα ιστορικά σας στελέχη, όλα μαζί, είναι μια τρίχα από την εκλογική δύναμη που

σας χάρισε ο «αγωνιστής» Γιωργάκης και κάνετε ότι είναι δυνατόν για να την χάσετε.

Θα ήταν καταπληκτικό ιστορικό ανέκδοτο να μας πείτε ότι τα «ιστορικά» σας στελέχη μετά από τον τιτάνιο αγώνα που έδωσαν, ένωσαν τα ποσοστά τους και όλοι μαζί έκαναν το 27%.

Και μην ξεχνάτε πως αν κάποιος αριθμός ψηφοφόρων, ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ από συμπάθεια προς τα ιστορικά σας στελέχη, ένας πολύ μεγαλύτερος ψήφισε κάτι «άλλο» ακριβώς επειδή ήξερε ότι είναι για τα πανηγύρια.  

Douglas Adams

Ο συγγραφέας του Γυρίζοντας Τον Γαλαξία Με Οτοστόπ. 

«Όποιος είναι ικανός να εκλεγεί, δεν θα έπρεπε να αφήνεται να κυβερνήσει». 

ΟΙ ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΚΑΡΤΕΣ.

Αν θέλει ο κύριος Τσίπρας το κόμμα του να ξεκολλήσει από το 20% των δημοσκοπήσεων, η λύση είναι μία. Κίτρινες κάρτες.

Κίτρινες κάρτες στα απίθανα στελέχη του κόμματός του που μόλις πάει να γεμίσει η καρδάρα με το γάλα, την κλωτσάνε.

Αν δεν φάνε μερικά χαστούκια μέσα στα μούτρα, δεν πρόκειται να συνέλθουν.

Ποιον ακριβώς νομίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν αυτοί οι δήθεν διανοούμενοι

βουτυρομπεμπέδες στον πολιτικό στίβο; Τη μαμά τους;

Το κεφάλαιο με πορδές έγινε κεφάλαιο;  Η διαπλοκή με διαλογισμό οργανώθηκε;

Αυτοί που «πίνουν το αίμα του λαού», όπως οι ίδιοι διατυμπανίζουν, είναι «βρικόλακες», δεν είναι «χθεσινοί κατουρημένοι, σήμερα στεγνώσαμε».

Κίτρινες κάρτες λοιπόν και στην τρίτη κίτρινη, εξέδρα. Δεν μπορεί να ζητάει ο κύριος Τσίπρας να διώξουμε τους ανίκανους, για να τους αντικαταστήσει με σούρκελα.

Οι άνθρωποι είναι για κλάματα και αυτά περί επιβολής της γραμμής του κόμματος σαχλαμάρες. Το να σου ζητάει το κόμμα να μην είσαι ανόητος δεν σημαίνει ότι σου επιβάλει τη γραμμή του.

Πρώτη κίτρινη, δεύτερη κίτρινη, τρίτη και καλή σταδιοδρομία λοιπόν.

Η κυβέρνηση των κατσαπλίαδων ξεπουλάει τη χώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πάρει μισή μονάδα επάνω. Είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό το γιατί;

Η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφιχτου και για να επιτύχεις το ανέφιχτο πρέπει να

να είσαι ο διάολος μεταμορφωμένος και όχι μεταμφιεσμένος καραγκιοζοπαίχτης.  

Διαφορετικά το παιχνίδι, «γκολ αυτοί, σέντρα εμείς» ξέρει να το παίξει και η μάνα μου.  

ΠΑΣΟΚ - ΟΙ.

Για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ οι Παπανδρέου είναι κάτι σαν την μάνα τους, οι ίδιοι μπορούν να τους βρίζουν όποτε γουστάρουν, στους άλλους απαγορεύουν να τους πιάνουν στο στόμα τους. 

ΞΑΝΑΛΕΜΕ:

Χάνουνε 50 – 0 αλλά οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι πεπεισμένοι ότι «το ματσάκι γυρίζει». 

ΛΕΜΕ:

Ο Γιώργος Παπανδρέου πυροβολεί την Ελλάδα στο κεφάλι, ο Αντώνης Σαμαράς σπρώχνει με κλωτσιές το πτώμα να πάει στο χαντάκι και η αγωνία των ηλιθίων είναι να μην τους χρεώσουμε τις ίδιες ευθύνες.