ΟΙ ΚΙΤΡΙΝΕΣ ΚΑΡΤΕΣ.

Αν θέλει ο κύριος Τσίπρας το κόμμα του να ξεκολλήσει από το 20% των δημοσκοπήσεων, η λύση είναι μία. Κίτρινες κάρτες.

Κίτρινες κάρτες στα απίθανα στελέχη του κόμματός του που μόλις πάει να γεμίσει η καρδάρα με το γάλα, την κλωτσάνε.

Αν δεν φάνε μερικά χαστούκια μέσα στα μούτρα, δεν πρόκειται να συνέλθουν.

Ποιον ακριβώς νομίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν αυτοί οι δήθεν διανοούμενοι

βουτυρομπεμπέδες στον πολιτικό στίβο; Τη μαμά τους;

Το κεφάλαιο με πορδές έγινε κεφάλαιο;  Η διαπλοκή με διαλογισμό οργανώθηκε;

Αυτοί που «πίνουν το αίμα του λαού», όπως οι ίδιοι διατυμπανίζουν, είναι «βρικόλακες», δεν είναι «χθεσινοί κατουρημένοι, σήμερα στεγνώσαμε».

Κίτρινες κάρτες λοιπόν και στην τρίτη κίτρινη, εξέδρα. Δεν μπορεί να ζητάει ο κύριος Τσίπρας να διώξουμε τους ανίκανους, για να τους αντικαταστήσει με σούρκελα.

Οι άνθρωποι είναι για κλάματα και αυτά περί επιβολής της γραμμής του κόμματος σαχλαμάρες. Το να σου ζητάει το κόμμα να μην είσαι ανόητος δεν σημαίνει ότι σου επιβάλει τη γραμμή του.

Πρώτη κίτρινη, δεύτερη κίτρινη, τρίτη και καλή σταδιοδρομία λοιπόν.

Η κυβέρνηση των κατσαπλίαδων ξεπουλάει τη χώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πάρει μισή μονάδα επάνω. Είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό το γιατί;

Η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφιχτου και για να επιτύχεις το ανέφιχτο πρέπει να

να είσαι ο διάολος μεταμορφωμένος και όχι μεταμφιεσμένος καραγκιοζοπαίχτης.  

Διαφορετικά το παιχνίδι, «γκολ αυτοί, σέντρα εμείς» ξέρει να το παίξει και η μάνα μου.