ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ.

Αν ήμουν ο Τσίπρας, τον Μητρόπουλο δεν θα τον έδιωχνα απλώς, θα έβαζα και κάποιους να τον δείρουνε. 

ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙ.

Η υπηρεσιακή κυβέρνηση δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του πολιτικού συστήματος για την διακυβέρνηση της χώρας. Οι άνθρωποι τις «ουρλιάζουν» τις προθέσεις τους. Τι δεν καταλαβαίνετε; 

Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ, Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.

Ο επαγγελματίας φοροεισπράκτορας από την εποχή που πλήρωνες δέκα εκατομμύρια δραχμές για να μπεις στην υπηρεσία, που παίρνει την εκδίκησή του από όσους δεν είχαν δεχθεί να τον χρηματίσουν και τον είχαν πετάξει με τις κλωτσιές στο δρόμο.

ΥΓ. Έτσι μπράβο. 

ΤΟ ΣΥΣΤΡΙΓΚΛΟ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ.

Να μην κόψετε τον γόρδιο δεσμό με την διαπλοκή γιατί θα παιδευόσαστε με τις ώρες  για να τον ξαναδέσετε και πάλι όπως ήτανε δεν θα γίνει. 

ΜΕ ΧΑΛΙ - ΓΚΑΛΙ ΚΑΙ ΧΑΪΚΑΛΗ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΚΕΦΑΛΙ.

Έλληνες. Προσπαθήστε με κάθε τρόπο να κρατήσετε τον Χαϊκάλη στην πολιτική, γιατί αν δεν μπορέσει τελικά να είναι υποψήφιος, ΧΑΘΗΚΑΜΕ.

ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΗΣ.

Θα κατασκηνώσει έξω από τις επιχειρήσεις που παρεμποδίζουν τον έλεγχο από τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό λέει ο Αλεξιάδης.

Και αναρωτιόμασταν, θα πάει κατασκήνωση φέτος αυτός ο άνθρωπος ή θα τον φάει η πόλη;

Ρε τι είναι τούτοι ρε; 

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο αλλά σημασία έχει ότι ζούμε μια τραγική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που τουλάχιστον όσους μπορούν να κοιτάξουν πέρα από την μύτη τους, τους αφήνει χωρίς ελπίδα και τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη. Το πιο σύντομο ανέκδοτο της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον είναι αυτό το «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και είναι ενδεικτικό της φαυλότητας του πολιτικού προσωπικού που ενώ πηγαίνει από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και με τα άντερα έξω, δηλώνει «καλά που δεν χτυπήσαμε».

Σε μια χώρα που η δημοκρατία έχει καταντήσει συνώνυμη του αδιεξόδου, η υποκρισία χτυπάει κόκκινο ενώ πηγαίνουμε για τον τοίχο.

Μας λένε ότι κάνουνε εκλογές.

Εκλογές με ποιους; Με αυτούς που είδαμε μέχρι τώρα; Μα είναι για να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλο και ο αντικαταστάτης τους πιο κομματόσκυλο, πιο φανατισμένος, πιο ανίκανος και από αυτόν που απομακρύνθηκε ως ανίκανος.

Οι εφεδρείες; Τραγικές μορφές κομματικοδίαιτων ανθρωπάριων, ελεεινού πνευματικού επιπέδου, με όραμα το όραμα του εκάστοτε αρχηγού. Θρήνος.

Δεν υπάρχει ούτε ένας, από κανένα κόμμα, από τα πρωτοκλασάτα στελέχη μέχρι τον τελευταίο πολιτευόμενο που να μην είναι για κλάματα.

Όχι για να αναλάβει νευραλγική θέση του κράτους και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο μεταπολιτευτικά, αλλά ούτε για να μοιράζει σουβλάκια με μηχανάκι.

Ο καλύτερος απ’ αυτούς ή θα χαθεί ή θα τον σκοτώσει αυτοκίνητο.

Δεν ξέρω τι έγιναν οι αξιόλογοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αλλά το πιο πιθανό είναι να κρύφτηκαν προκειμένου να μην αναγκαστούν να κολυμπήσουν μέσα σε αυτήν την σούπα των κομματικών παρασίτων που προσκολλήθηκαν στην αρχή για να τρώνε χωρίς να δουλεύουν και αργότερα έγιναν και θεωρητικοί της κομματικής ιδεολογίας διεκδικώντας χρυσά κουτάλια.

Προσωπικά δεν μπορώ να εντοπίσω ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ που να ακούσω το όνομα του και να μην «χαμογελάσω». Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως ακόμα και στην απελπισία τους οι άνθρωποι μπορούν να στηρίξουν τις ελπίδες τους σε αυτήν την ελεεινή πλέμπα που κραυγάζει την ανικανότητά της.

Είναι θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας του καθενός να μην πάει να ψηφίσει κανένα από αυτά τα πολιτικά σκουπίδια. Έτσι κι αλλιώς η χώρα είτε με κυβέρνηση είτε χωρίς, παραμένει ακυβέρνητη. 

ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ…

 «Ντρέπομαι για λογαριασμό αρχηγών κομμάτων και βουλευτών που εμπόδισαν τη βίαιη προσαγωγή του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος καταρράκωσε το δημόσιο συμφέρον».

 Ζωή Κωνσταντοπούλου

Να κάνεις αντίσταση στην Ζωή αφήνοντας στο απυρόβλητο τον Στουρνάρα είναι για να σε καμαρώνουν οι ψηφοφόροι σου. 

ΠΑΠΠΟΥΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ

- Μου λέτε έναν που αξίζει να πάει κανείς να τον ψηφίσει να γελάσω και εγώ λιγάκι;

ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΙΑ.

Το έχουμε εμείς οι Έλληνες λίγο παραπάνω από τους άλλους να ενθουσιαζόμαστε με τα πρόσωπα που μας λανσάρουν κατά καιρούς για φωτισμένα, χωρίς να ψάχνουμε λίγο παραπάνω το πράγμα και τις περισσότερες φορές πέφτουμε απ’ τα σύννεφα.

Είναι εύκολο να καταλάβετε τι λέω αν ανατρέξετε σε κατά καιρούς «μεγάλους» όλων των ιδιοτήτων που σήμερα δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους.

Δεν φταίνε βέβαια αυτοί που «τόσοι ήταν». Φταίει η ευκολία με την οποία δεχόμαστε εμείς την «μεγαλοσύνη» τους, χωρίς να βάλουμε τη λογική να κοιτάξει το «φρούτο» και από την άλλη μεριά για να δει το σκουλήκι.  

Βέβαια δεν είναι ανάγκη να είναι σκουληκιασμένοι οι άνθρωποι, μπορεί να μην φτάνουν απλώς.

ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ.

Το «αφήγημα» είναι η καινούργια λέξη στα στόματα πολιτικών και δημοσιογράφων που θα έχετε προσέξει ασφαλώς ότι τελευταία την χρησιμοποιούν παρ’ ολίγον οι πάντες.

Είναι «εφεύρεση» του γνωστού Ευάγγελου Βενιζέλου, που εξαφάνισε το ΠΑΣΟΚ και αφανίστηκε ο ίδιος.

Ποιος είναι όμως ο ορισμός του αφηγήματος;

Το λεξικό λέει ότι το αφήγημα είναι μια πράξη επικοινωνίας με την οποία παρουσιάζεται προφορικά ή γραπτά μια σειρά πραγματικών ή πλασματικών γεγονότων.

Με πολύ απλά λόγια, πρόκειται για το γνωστό σε όλους μας παραμύθι που μπορεί να έχει δράκο μπορεί και όχι.

Τι ζήλεψαν όμως όλοι αυτοί από το «αφήγημα» του Βενιζέλου και το ιδιοποιήθηκαν;

Μα την ειλικρίνεια αγαπητοί μου.

Αυτός που «αφηγείται» κάτι είναι εκ του ορισμού ειλικρινής αφού του επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει αλήθειες και ψέματα ταυτόχρονα, να ανακατέψει ακριβείς πληροφορίες με δημιουργήματα της φαντασίας του, να τσουβαλιάσει μύθο και πραγματικότητα, και να μην τον παρεξηγήσει κανείς. Πρόκειται για αφήγημα.

Δεν είναι καμιά πολιτική θέση που μπορεί να την ακούσει ο άλλος και να σε πάρει με τις πέτρες.

Ο πονηρός Βενιζέλος κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να ονομάζει πολιτική θέση τις αρλούμπες που έλεγε και το γύρισε στο αφήγημα.

Οι «πονηροί Βενιζέλοι» τσίμπησαν. Εμείς θα υποστηρίζουμε το αφήγημά μας και σε όποιον μας πει τι είναι αυτές οι ανοησίες που λες, θα απαντάμε, αυτό είναι κύριε το δικό μου αφήγημα άμα θέλετε μπορείτε να πείτε και σεις το δικό σας.

Έτσι πάμε πλέον προς τις καινούργιες εκλογές με αφηγήματα από όλες τις πλευρές

χωρίς να υπάρχει ούτε ένας που να μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά.

Και μην μου πείτε πλέον ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, γιατί θα ζητήσω να μου υποδείξετε ΕΝΑΝ που δεν είναι ίδιος με τους άλλους και δεν θα βρείτε ΚΑΝΕΝΑΝ. 

ΟΜΙΛΟΥΝΤΕΣ ΚΥΚΛΟΙ.

Ορίστε γιατί στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όταν δεν μπορούν να σου απαντήσουν οι άνθρωποι, σου απαντούν οι κύκλοι. Πιθανώς αργότερα να χρειαστεί να απαντήσουν και τα τρίγωνα. Έτσι είναι η δημοκρατία και εκεί καταλήγει πάντα. Να κυκλωθούν τα τετράγωνα. 

ΤΡΥΦΩΝ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ: ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ.

Για κοίτα ποιον εδιάλεξαν για να μας κοροϊδεύει

τον Τρύφωνα τον πονηρό στο ΣΔΟΕ που δουλεύει

τον έκαναν υφυπουργό που πρόσφερε στο κόμμα

κι αυτός θα ψάξει και θα βρει και το ευρώ ακόμα

Ουδέποτε επρόσεξε διαφθορά στο σώμα

όσο ήταν αντιπρόεδρος εβρίσκετο σε κώμα

για μυλωνάδες μας περνά μας είδε αλευρωμένους

και θέλει να φορολογεί και τους αποθαμένους

Θα ψάξει όλους να τους βρει τούτο το παλικάρι

δεν του αρέσουνε αυτοί που έχει στο συρτάρι

είκοσι χρόνια κοσκινά για να μην εζυμώσει

και τώρα αφυπνίστηκε τη χώρα να την σώσει

Για την φοροδιαφυγή απ’ όλους θα περάσει

έφτασε μέχρι την Κνωσό το άβατο να σπάσει

μα όπως λέει ο λαός πάντα «Τι είχες Γιάννη»;

δεν έχει ακούσει τίποτα για τον Βαρδινογιάννη

ΥΓ. Ρε τον φουκαρά τον Τσίπρα. 

ΤΟ ΜΟΥΛΑΡΙ ΓΙΑ ΑΛΟΓΟ.

Αδελφέ, το παλικαράκι δεν θα τα καταφέρει. Έλεγε ένας φίλος μου όποτε καταλάβαινε ότι η δουλειά πάει κατά διαόλου εξαιτίας του προσώπου που είχε επιλεγεί να την κάνει.

Τον θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω τις επιλογές της κυβέρνησης σε πρόσωπα που «λάμπουν» από ανικανότητα αλλά με τεράστια ευκολία τοποθετούνται σε θέσεις

που τα ιδιαίτερα προσόντα θα ήταν το πιο απλό απαιτούμενο.

Πρόκειται για ανθρώπους που ακόμα και φυσιογνωμικά είναι εμφανές ότι «δεν το έχουν» και κάνουν τραγικότερη την ευθύνη αυτού που τους επιλέγει.

Άνθρωποι που δεν θα τους έδινες σκύλο να τον περάσουν τον δρόμο, τοποθετούνται σε θέσεις «ναρκοπέδια» και καλούνται να αντιμετωπίσουν σπεσιαλίστες της διαπλοκής και μαέστρους της απάτης με μόνο κριτήριο την κομματική τους αφοσίωση.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγο καιρό ήταν ένα κόμμα του 4% καταλαβαίνει ότι ο αριθμός τους είναι τόσο περιορισμένος που είναι αδύνατον να βρεις εκεί μέσα ανθρώπους με προσόντα που να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε καταστάσεις όπως αυτή που βρίσκεται η χώρα.

«Κυβερνούσαν ανενόχλητοι» έγραψε κάποιος για τις κυβερνήσεις του παρελθόντος και είναι πραγματικά ο ορισμός του πως φτάσαμε σε αυτά τα χάλια.

Φανταστείτε ότι κυβερνούσαν ανενόχλητοι και κατάφεραν εκτός από την χώρα να καταστρέψουν και τον εαυτό τους.

Τόσα πολλά πολιτικά «μουλάρια» δεν πρέπει να έχουν βρεθεί μαζεμένα στον ίδιο στάβλο, την ίδια χρονική περίοδο. Μουλάρια που έτρεχαν μόνα τους και έρχονταν δεύτερα. Που πλασάρονταν για πολιτικά άτια και όχι μόνο δεν κατάφερναν να βγάλουν την «κούρσα» αλλά έσπαγαν και τα πόδια τους.

Τώρα που τα πράγματα χωρίς υπερβολές είναι δύσκολα και η χώρα χρειάζεται φωτισμένους αλλά και σκληροτράχηλους ανθρώπους, βλέπουμε ξανά μουλάρια κάθε λογής να στήνονται για άλογα κούρσας στην αφετηρία και να κάνουν πως χλιμιντρίζουν από ανυπομονησία.

Κωμωδία αλλά και δράμα ταυτόχρονα. 

Πιστεύω ότι ο Τσίπρας είναι έξυπνος άνθρωπος, σε πολλές περιπτώσεις το έχει αποδείξει, αλλά με αυτές τις επιλογές αδικεί και τον εαυτό του και εμάς.

Καταλαβαίνω την ανάγκη να έχει κανείς δίπλα του ανθρώπους εμπιστοσύνης αλλά την να την κάνεις την εμπιστοσύνη αν εμπιστεύεσαι κάποιον για να φυλάει πρόβατα

και τον βάζεις να φυλάει χρηματιστές.