ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Θύμωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου με την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο. Βγήκε από το ρούχα του που ενώ οι άλλοι έκαναν τα ίδια με αυτόν, όχι μόνο δεν βρέθηκαν κατηγορούμενοι αλλά επιβραβεύτηκαν με ανώτατα πολιτικά αξιώματα.

Όμως ο πρώην υπουργός θύμωσε άδικα. Διότι από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε πάνω στο άρμα της εξουσίας, έκανε σαφές, σε όσους μπορούν να ξεχωρίσουν τα κουκιά από τα ρεβίθια, ότι είχε παρεξηγήσει πολλά πράγματα

Η αδικαιολόγητα αλαζονική του στάση, όταν από το πουθενά βρέθηκε στο τιμόνι της εθνικής οικονομίας ήταν εμφανής ένδειξη ότι πάσχει από το «σύνδρομο του δικαιώματος». Ένα σύνδρομο από το οποίο πάσχουν πολλοί από την γενιά του και δυστυχώς πολλοί περισσότεροι από τις επόμενες.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου, θύμωσε διότι θεωρεί, δυστυχώς ακόμα, πως όλα αυτά που έκανε, είχε το δικαίωμα να τα κάνει.

Όμως το δικαίωμα δεν είναι κάτι που χαρίζεται, είναι κάτι που κατακτιέται και αυτό ο πρώην υπουργός και όσοι είναι της ίδιας θεωρίας, δεν το ξέρουν.

Εδώ και αρκετά χρόνια, αυθαίρετα εντελώς, είναι σε πρώτη διάταξη σε όλες τις συζητήσεις, η λέξη δικαίωμα. Ένα δικαίωμα όμως, που οι περισσότεροι από αυτούς που το επικαλούνται δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να το αποκτήσουν.

Η παρεξήγηση βρίσκεται στο ότι οι νόμοι πράγματι δίνουν κάποια δικαιώματα αλλά πρόκειται για δικαιώματα που απορρέουν από κοινωνικές συμφωνίες για την ομαλή συνύπαρξη των πολιτών, δεν είναι δικαιώματα για τα οποία έχει κάποιος πολεμήσει.

Άλλωστε ακόμα και τα δικαιώματα αυτά έχουν απέναντι τους αντίστοιχες υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να έχεις εκπληρώσει στο ακέραιο για να τα έχεις.

Δικαίωμα με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο κ. Παπακωνσταντίνου, δεν υπάρχει.

Μπορεί να θυμώνει που ο Βενιζέλος αντί να βρίσκεται στο διπλανό σκαμνί, κάνει τον αντιπρόεδρο και τον υπουργό εξωτερικών αλλά εκείνος για το δικαίωμα να είναι τόσο σάπιος, έχει πολεμήσει.

Τώρα πόσο ακριβά μπορεί να το πληρώσει στο μέλλον και με ποιο νόμισμα, είναι ένα άλλο θέμα.