Γράφει ο Μιχάλης Αβατάγγελος.
Η κυβέρνηση πολύ θα ήθελε να μπορούσε να το κρύψει αλλά ήταν άτυχη. Τα δικά μας Μέσα Μαζικής Επιβολής «απεργούσαν» και ήταν μια καλή ευκαιρία να τα βάλει να «καταπιούν» τις φωτογραφίες, αλλά…
Μπροστά στο επεισόδιο βρέθηκαν οι κάμερες των ξένων πρακτορείων ειδήσεων, που δεν μπορεί να τα φιμώσει και ο φόβος απέκτησε πρόσωπο.
Εδώ και είκοσι τέσσερις ώρες, οι Έλληνες ξέρουν ότι ο φόβος δεν έχει το πρόσωπο που βλέπουν στον καθρέφτη. Ξέρουν ότι το τρομαγμένο πρόσωπο...
που αντικρίζουν κάθε πρωί δεν είναι το πρόσωπο του φόβου. Το πραγματικό πρόσωπο του φόβου είναι αυτό του Χατζηδάκη. Του κάθε Χατζηδάκη, δεν έχει σημασία το όνομά του.
Ο πραγματικός φόβος είναι αυτός που νιώθει η εξουσία γιατί αυτή είναι που έχει να φοβηθεί. Ο τρομαγμένος πολίτης κατάλαβε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος εκείνον να τον σπάσουν στο ξύλο στη μέση του δρόμου. Κατάλαβε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάται πως θα βρεθεί στη δίνη των γεγονότων γιατί δεν τα προκάλεσε.
Ο τρομαγμένος πολίτης κατάλαβε ότι οι διάφορες επιθέσεις δεν έχουν στόχο αυτόν, όπως έντεχνα προσπαθεί να τον πείσει η εξουσία.
Εκείνη είναι που βρίσκεται πάνω στο άρμα, εκείνη είναι που φοβάται και να μην πέσει.
Ο τρομαγμένος πολίτης κατάλαβε ότι αυτοί που μέσα στο μυαλό του φαντάζουν ημίθεοι πολεμιστές του φωτός, είναι μισοκακόμοιρα ανθρωπάκια που εκμεταλλεύτηκαν συγγένειες, γνωριμίες, συγκυρίες και την άγνοια του και σκαρφάλωσαν πάνω του.
Ο ίδιος λέει ότι τον μπέρδεψαν με κάποιον άλλο και τον χτύπησαν, ακόμα καλύτερα, διότι αυτό αποδεικνύει ότι οι πολίτες δεν επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη αλλά στην εξουσία. Το πόσο κατάλληλος είναι για να την αντιπροσωπεύσει είναι μια άλλου είδους συζήτηση. Τώρα, είναι και πολλοί που αναρωτιούνται γιατί βγήκε στο δρόμο και προσπάθησε να περάσει μέσα από την πορεία; Μα γιατί πάντα στην εισαγωγή της ιστορίας πρωταγωνιστούν οι αφελείς, στις πάρα πέρα σελίδες είναι που αναφέρονται οι κρεμασμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου