Του Μιχάλη Αβατάγγελου
Μπορεί από την μεταπολίτευση και μετά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εναλλάσσονται συχνά στην εξουσία αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα.
Πρόσωπα που η ανεπάρκεια τους θα μείνει παροιμιώδης για τις επόμενες γενιές.
Με μοντέλο εξουσίας «Το Ελληνικόν»,
δηλαδή, δεν ξέρω τι κάνω, που πάω και που βρίσκομαι, άρα παίρνω δανεικά και παραμένω στη θέση μου, οδήγησε στο να μην υπάρχει ούτε ένα κομμάτι της δημόσιας διοίκησης υγιές.
Αν κάποιος με αχρωματοψία δεν μπορούσε να διακρίνει πότε το Μαξίμου φωτιζόταν με πράσινους και πότε με μπλε προβολείς, δεν θα μπορούσε να διακρίνει καμία άλλη διαφορά.
Οι όποιες αλλαγές, έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, έγιναν κατ’ απαίτηση των περιστάσεων και ποτέ από πολιτική βούληση, όπως εντέχνως άφηναν να νομίζεται από τους αφελείς.
Με συνεργάτες τα Μέσα Μαζικής Επιμόρφωσης που μπορούν να διαστρεβλώσουν ακόμα και την ατράνταχτη αλήθεια, όποιοι και να έρχονταν στην εξουσία, είχαν σαν κύριο μέλημα στην διάρκεια της θητείας τους, να εξασφαλίσουν την θέση τους ενισχύοντας τις λίστες των ψηφοφόρων τους, για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Όλοι ήξεραν που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση αλλά συνέχιζαν ελπίζοντας ότι η χειροβομβίδα δεν θα σκάσει στα δικά τους τα χέρια.
Η πολιτική είχε και συνέχεια και συνέπεια σε ότι είχε να κάνει με την διαπλοκή, την αδιαφάνεια, το ρουσφέτι και την ατιμωρησία.
Όταν τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο, εγκατέλειπαν ησύχως, την εξουσία οι μεν για να αναλάβουν οι δε. Οι δήθεν άλλοι.
Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν ήταν παρά ένας μεγάλος
ανασχηματισμός της ίδιας κυβέρνησης.
Μέσα σ’ αυτό το παιχνίδι με το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, κατάφεραν να εμπλέξουν, γιατί τις είχαν ανάγκη ασφαλώς, τις περισσότερες κατηγορίες πολιτών και το κράτος διαβρώθηκε από την κορυφή μέχρι την βάση.
Την σταθερότητα αυτή της διάβρωσης μπορούσε να εγγυηθεί η ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης που στην κορυφή της, υπήρχαν πάντα οι «δικοί μας».
Οι «άλλοι» απομακρύνονταν ακόμα κι αν η επιτυχία στο έργο τους είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Έτσι το όνομα ήταν διαφορετικό αλλά η «δουλειά σου» μπορούσε να γίνει. Εσύ δεν ήξερες τον συγκεκριμένο διοικητή αλλά σίγουρα είχες κάποιον ξάδερφο που τον ήξερε.
Όποιος αντιδρούσε και έλεγε πως αυτό το πράγμα δεν μπορεί να πάει μακριά, γινόταν περίγελο ή γραφικός. Άρπαζε να τρως και κλέβε να ‘χεις ήταν το σύνθημα και στην ουσία ήταν η ίδια η κυβέρνηση που το έδινε.
«Αισίως» φτάσαμε στο αποτέλεσμα που είναι σίγουρο ότι το μέγεθός του δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό και οι κοινωνικές ομάδες ελέγχονται δια της μεθόδου των τύψεων. «Μαζί τα φάγαμε» και άλλα τέτοια πονηρά. Για πόσο ακόμα όμως κανείς δεν ξέρει. Όταν ο λαός θα βγει στους δρόμους δεν θα υπάρχουν αθώοι, δεν θα έχει σημασία πλέον πως λέγεται αυτός που είναι στην εξουσία. Εδώ και 36 χρόνια η κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι μία και μοναδική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου