Πηγή: FREE SUNDAY.
Η τεράστια αποχή των Ελλήνων πολιτών από τον β΄ γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, που έφτασε στο ιστορικό ποσοστό 53,25%, αλλά και τα λευκά και άκυρα, που άγγιξαν το 11%, καταδεικνύουν τη βαθιά κρίση νομιμοποίησης που αντιμετωπίζει πλέον το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Η κρίση αυτή εκφράζεται σε πρώτη φάση...
Η κρίση αυτή εκφράζεται σε πρώτη φάση...
ως κρίση αντιπροσώπευσης και έχει καταστεί πασιφανής όχι μόνο μέσα από τις σχετικές μετρήσεις της κοινής γνώμης, αλλά κυρίως μέσα από τις εκδηλώσεις κοινωνικής απαξίωσης και εξευτελισμού του «πολιτικού προσωπικού» του δικομματισμού, που δεν τολμά κυριολεκτικά να κυκλοφορήσει στους δρόμους και στις πλατείες. Ειδικότερα, η έκδηλη κρίση υπο-αντιπροσώπευσης είναι άμεσα συνυφασμένη με την αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικής ικανότητας των πολιτικών κομμάτων.
Καθώς η κυβέρνηση και η Βουλή αποτελούν πλέον θεραπαινίδες της τρόικας και εφαρμοστές του αντικοινωνικού μνημονίου, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αρχίζει να εκδηλώνει αισθήματα πλήρους αποστροφής, αν όχι και εχθρότητας, προς τον κοινοβουλευτισμό και τα κόμματα εξουσίας, καθώς επίσης και έντονη τάση αποχής από τα κοινά, που εκφράστηκε μαζικά στις περιφερειακές εκλογές. Έτσι, το μνημόνιο, πέραν του ότι οδηγεί σε μια τεράστια οικονομική εξαθλίωση το λαό μας, υπονομεύει ταυτόχρονα και τη δημοκρατική συγκρότηση της χώρας, αφού πλέον επιτείνει με ταχύτατους ρυθμούς την τεράστια κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης.
Κινούμενη άμμος
Οι διάφορες απόψεις που ισχυρίζονται ότι η κρίση υπο-αντιπροσώπευσης μπορεί να ξεπεραστεί με μια ριζική αναδιανομή των δυνατοτήτων πολιτικής συμμετοχής, με την ενίσχυση των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και με έναν νέο εκλογικό νόμο, στην ουσία δεν έχουν αντιληφθεί τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία. Καθώς οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και υπονομεύεται η κοινωνική θέση ευρύτατων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, το πολιτικό σκηνικό αποτελεί πλέον μια κινούμενη άμμο ικανή να καταπιεί καθετί που υπάρχει γύρω της. Όσο η τρόικα θα επιβάλλει αντικοινωνικά μέτρα τα οποία συρρικνώνουν το εισόδημα των εργαζομένων, τις συντάξεις της τρίτης ηλικίας και τα όνειρα των νέων μας, τόσο θα βαθαίνει η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Επομένως το ζητούμενο στην παρούσα φάση της πολιτικής υπο-αντιπροσώπευσης δεν είναι πλέον η δήθεν διαφάνεια και το opengov, αλλά η αναζήτηση ενός συστήματος αντιπροσώπευσης το οποίο θα εγγυάται άμεσα την κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί υπό το ισχύον καθεστώς της τρόικας και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας απέναντι στο ΔΝΤ και στις χώρες της Ευρωζώνης. Για το λόγο αυτό η έξοδος από το μνημόνιο αποτελεί απόλυτη αναγκαιότητα όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και για την προστασία της δημοκρατικής συγκρότησης της χώρας.
Όπως δέχονται ακόμη και οι εμπνευστές του μνημονίου, η εφαρμογή του θα επιφέρει εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, οδηγώντας, λόγω της έλλειψης αναδιανεμητικών πολιτικών, σε πλήρη διάλυση την ελληνική κοινωνία. Η διάλυση θα είναι κατ’ αρχάς ψυχολογική και πολιτική. Έτσι, θα συνεχίζουμε να είμαστε μέλη της ελληνικής πολιτείας αλλά θα πιστεύουμε σε αυτήν όλο και λιγότερο.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι βασική προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση κάθε πολιτικού συστήματος αποτελεί η ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών του και όχι να υπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών.
Έτσι, η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας που έχει εναγκαλιστεί με την τρόικα θα βαθαίνει, και οι δυνατότητες επιβολής των δεσμεύσεων του μνημονίου και της διατήρησης και λειτουργίας του συστήματος πολιτικής επιτήρησης και κηδεμονίας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας συνεχώς θα περιορίζονται.
*Ο γράφων είναι αναπληρωτής καθηγητής Θεσμών της Ε.Ε. στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης
(marias@econ.soc.uoc.gr)
Καθώς η κυβέρνηση και η Βουλή αποτελούν πλέον θεραπαινίδες της τρόικας και εφαρμοστές του αντικοινωνικού μνημονίου, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αρχίζει να εκδηλώνει αισθήματα πλήρους αποστροφής, αν όχι και εχθρότητας, προς τον κοινοβουλευτισμό και τα κόμματα εξουσίας, καθώς επίσης και έντονη τάση αποχής από τα κοινά, που εκφράστηκε μαζικά στις περιφερειακές εκλογές. Έτσι, το μνημόνιο, πέραν του ότι οδηγεί σε μια τεράστια οικονομική εξαθλίωση το λαό μας, υπονομεύει ταυτόχρονα και τη δημοκρατική συγκρότηση της χώρας, αφού πλέον επιτείνει με ταχύτατους ρυθμούς την τεράστια κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης.
Κινούμενη άμμος
Οι διάφορες απόψεις που ισχυρίζονται ότι η κρίση υπο-αντιπροσώπευσης μπορεί να ξεπεραστεί με μια ριζική αναδιανομή των δυνατοτήτων πολιτικής συμμετοχής, με την ενίσχυση των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και με έναν νέο εκλογικό νόμο, στην ουσία δεν έχουν αντιληφθεί τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία. Καθώς οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και υπονομεύεται η κοινωνική θέση ευρύτατων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, το πολιτικό σκηνικό αποτελεί πλέον μια κινούμενη άμμο ικανή να καταπιεί καθετί που υπάρχει γύρω της. Όσο η τρόικα θα επιβάλλει αντικοινωνικά μέτρα τα οποία συρρικνώνουν το εισόδημα των εργαζομένων, τις συντάξεις της τρίτης ηλικίας και τα όνειρα των νέων μας, τόσο θα βαθαίνει η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Επομένως το ζητούμενο στην παρούσα φάση της πολιτικής υπο-αντιπροσώπευσης δεν είναι πλέον η δήθεν διαφάνεια και το opengov, αλλά η αναζήτηση ενός συστήματος αντιπροσώπευσης το οποίο θα εγγυάται άμεσα την κοινωνική δικαιοσύνη. Όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί υπό το ισχύον καθεστώς της τρόικας και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας απέναντι στο ΔΝΤ και στις χώρες της Ευρωζώνης. Για το λόγο αυτό η έξοδος από το μνημόνιο αποτελεί απόλυτη αναγκαιότητα όχι μόνο για την οικονομία, αλλά και για την προστασία της δημοκρατικής συγκρότησης της χώρας.
Όπως δέχονται ακόμη και οι εμπνευστές του μνημονίου, η εφαρμογή του θα επιφέρει εμβάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, οδηγώντας, λόγω της έλλειψης αναδιανεμητικών πολιτικών, σε πλήρη διάλυση την ελληνική κοινωνία. Η διάλυση θα είναι κατ’ αρχάς ψυχολογική και πολιτική. Έτσι, θα συνεχίζουμε να είμαστε μέλη της ελληνικής πολιτείας αλλά θα πιστεύουμε σε αυτήν όλο και λιγότερο.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι βασική προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση κάθε πολιτικού συστήματος αποτελεί η ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών του και όχι να υπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών.
Έτσι, η κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας που έχει εναγκαλιστεί με την τρόικα θα βαθαίνει, και οι δυνατότητες επιβολής των δεσμεύσεων του μνημονίου και της διατήρησης και λειτουργίας του συστήματος πολιτικής επιτήρησης και κηδεμονίας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας συνεχώς θα περιορίζονται.
*Ο γράφων είναι αναπληρωτής καθηγητής Θεσμών της Ε.Ε. στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης
(marias@econ.soc.uoc.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου