Του Μιχάλη Αβατάγγελου
Στο άκουσμα του θανάτου του Παύλου Τάσιου, του σκηνοθέτη της «Παραγγελιάς», ένιωσα πως μαζί «έφυγε» και μια εποχή που στην μνήμη μου, ψυχορραγούσε εδώ και καιρό. Μια εποχή που κάποιοι άνθρωποι που μπορούσαν να δουν πίσω από την κουρτίνα και πολλές φορές έβρισκαν το κουράγιο να την τραβήξουν.
Μερικές μέρες πριν, ο αμφιλεγόμενος ήρωας της ταινίας του Τάσιου, ο Νίκος Κοεμτζής, άφηνε την τελευταία του πνοή σε κάποιο πεζοδρόμιο της Αθήνας δίπλα στα βιβλία με την αυτοβιογραφία του. Τα πουλούσε για να ζήσει.
Εκείνος ήταν ο δράστης μιας τριπλής ανθρωποκτονίας
που είχε συγκλονίσει την κοινωνία της εποχής, όπως και όλες τις κοινωνίες όλων των εποχών που τους περισσεύει η υποκρισία.
Ο Τάσιος ήταν ο σκηνοθέτης που αποφάσισε να πετάξει την πέτρα στην τζαμαρία εκείνης της κοινωνίας. Δεν προσπάθησε να «αθωώσει» τον Κοεμτζή σε καμία συνείδηση, έτσι κι αλλιώς δεν είχε σε καμία υπόληψη στης συνειδήσεις,
προσπάθησε να καταδικάσει μια κοινωνία που έκανε πως συγκλονιζόταν βλέποντας στο καθρέφτη το πρόσωπό της.
Εκείνη την εποχή, ο «νόμος» του εθιμικού δικαίου που ήταν ακόμα σε ισχύ απαιτούσε την παραγγελιά, εκείνος που την έκανε, να την χορέψει μόνος του επάνω στην πίστα.
Ήταν ένα σόλο αφιερωμένο στην πίκρα, στο παράπονο που είχε ο χορευτής από τη μοίρα του και τις επιλογές της.
Το να διακόψεις την συγκεκριμένη ιεροτελεστία ήταν ευθεία προσβολή στο πρόσωπό του. Αυτό το ήξεραν όλοι. Εκτός από την κοινωνία.
Ο Τάσιος θεώρησε άδικη αυτή την υποκρισία, και με την ταινία του, πέταξε κατάμουτρα στους υποκριτές την αλήθεια. Είχε αδυναμίες εκείνη η ταινία, αλλά
ανέδειξε την πραγματικότητα της εποχής και ίσως ιστορικά να αξίζει πολλά.
Μια ολόκληρη εποχή έφυγε μαζί του, και έφυγε σίγουρα, γιατί στους «έρημους» δρόμους της πολύβουης πολιτείας δεν μπορείς πλέον να συναντήσεις, «ανθρώπων μάτια καθαρά». Μονάχα βλέμματα άδεια που κοιτάζουν σε αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις χωρίς να βλέπουν. Βλέμματα που αδυνατούν να ξεχωρίσουν τον τοίχο από τον άνθρωπο. Βλέμματα που αναζητούν τις αξίες σε πολύχρωμα διαφημιστικά κουρελόπανα.
Εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που μπορούσαν να κοιτάξουν πίσω από την βιτρίνα, μπορούσαν να διακρίνουν πίσω από το σκληρό βλέμμα, την αγαθή ψυχή, πίσω από την έκρηξη την αγανάκτηση, μπορούσαν να διαχωρίσουν τις αξίες, να
αναγνωρίσουν την λεβεντιά στον φορτοεκφορτωτή και να απαξιώσουν τον πανεπιστημιακό που ήταν μαλάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου