Του Μιχάλη Αβατάγγελου
Ακόμα και αν καταφέρναμε όλοι οι Έλληνες, και τα δέκα εκατομμύρια, να μαζευτούμε σήμερα στο Σύνταγμα, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Αυτό δυστυχώς η κοινωνία δεν μπορεί να το εμπεδώσει με κανένα τρόπο. Κοιτάζει αποχαυνωμένη αναλυτές
πέρα από τα όρια του γελοίου να δίνουν ερμηνείες
για χειρισμούς που έγιναν ή που δεν έγιναν και θα συρθεί σε αντιδράσεις που μπορεί να κοστίσουν ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές, χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο.
Είναι αδύνατον - και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο - να αντιληφθούν ότι το παιχνίδι τελείωσε στο Καστελόριζο. Από εκείνη την ημέρα, το αυτοκίνητο δεν είναι στο δρόμο, δεν έχει καμία σημασία αν θα πατήσεις φρένο ή γκάζι, αν θα αλλάξεις ταχύτητα, αν θα στρίψεις το τιμόνι δεξιά ή αριστερά.
Το αυτοκίνητο πέφτει στο γκρεμό και αυτό που παρακολουθούμε να κάνει η κυβέρνηση - και δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε λογικά - είναι σπασμωδικές κινήσεις ανθρώπων που προσπαθούν, όταν το όχημα θα χτυπήσει στον πάτο, να είναι στην πλευρά που θα στραπατσαριστεί λιγότερο.
Αναλύσεις αυτή τη στιγμή μπορούν να κάνουν μόνο ψυχοπαθείς. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να προβλέψει με ποιο τρόπο θα εξελιχθεί το «δυστύχημα».
Ένα είναι σίγουρο. Το αυτοκίνητο, η Ελλάδα επί του προκειμένου, θα γίνει παλιοσίδερα. Είτε αντιδράσουν, για να κάνουν το δημοκρατικό τους «χρέος», είτε δεν αντιδράσουν οι κοινωνικές ομάδες. Το τιμόνι για να «φύγουμε» στο γκρεμό το έστριψε ο «καμικάζι» που διάλεξαν οι Αμερικανοί κι όσο για τα παλιοσίδερα είναι ήδη πουλημένα στους Άραβες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου