ΑΝΟΙΑ.

Του Μιχάλη Αβατάγγελου

Ακούω κάποιους συνομηλίκους ή και ελαφρώς μεγαλύτερους από μένα, που βρίσκομαι αισίως στην έκτη δεκαετία της ζωής, να αναπολούν «εκείνα» τα χρόνια και αναρωτιέμαι σε ποια χώρα έζησαν αυτοί οι άνθρωποι, αν τελικά έζησαν και δεν ήταν απλώς ιδέα τους.

Όχι, σε αυτή τη χώρα δεν υπήρξε ποτέ αξιοκρατία,

 ούτε μετά την μεταπολίτευση, που είναι η χρονική περίοδος της μόδας, ούτε πριν.

Η χούντα των συνταγματαρχών άλλωστε ήτανε φυσικό επακόλουθο του τρόπου που λειτούργησε η δημοκρατία που «δεν είχε και τότε αδιέξοδα».

Δεν ξέρω τι εννοούν όταν λένε «εκείνα» τα χρόνια αλλά εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η κοινωνία μας και οι πολιτικοί μας λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο.

Τι μπορεί να θυμούνται οι συμπαθείς συνομήλικοι γέροντες ή που νομίζουν ότι έζησαν όλα αυτά τα χρόνια δεν το γνωρίζω, αλλά δεν μας τα λένε καλά.

Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ άγιος τόπος όπως θέλουν να την παρουσιάζουν και οι «καθαροί καιροί» που αναπολούν, απλώς δεν υπήρξαν.

Ωραία είναι να κοιτάζεις τα πράγματα από την καλή τους μεριά, προσφέρει θετική ενέργεια, αλλά προσφέρει και περιορισμένη αντίληψη των καταστάσεων που έχεις ζήσει και αποτελούν τα εφόδια ενός σκεπτόμενου ανθρώπου.

Απόδειξη όλοι αυτοί που παρά τις ψυχοσωματικές τους αναπηρίες και τα συναισθηματικά τους ελλείμματα, κατάφεραν λάθρα να αναρριχηθούν στην εξουσία και να παίρνουν σήμερα καθοριστικές αποφάσεις, χωρίς να θυμάται κανείς πόσο αναξιοκρατικά βρέθηκαν εκεί που είναι.  

Η μνήμη που «μπάζει» δεν είναι μονάχα ιδίωμα των συμφεροντολόγων είναι και σύμπτωμα της ασθένειας των γερόντων.