Πηγή: Real.gr
Του Χρήστου Πασαλάρη
Αυτή τη φορά, χωρίς πόλεμο, χωρίς κανόνια, η δόλια πατρίδα έχασε για μια ακόμη φορά την ανεξαρτησία της. Και ένας Θεός ξέρει πόσοι αγώνες και πόσοι Υψηλάντηδες και πόσοι Κολοκοτρωναίοι θα χρειαστούν για να την ξανακερδίσει…
Δύο Σύνοδοι Κορυφής στις Βρυξέλλες,
Δύο Σύνοδοι Κορυφής στις Βρυξέλλες,
η μία την Παρασκευή που μας πέρασε και η άλλη τον Μάρτιο, βάζουν την εφιαλτική σφραγίδα της υποτέλειας. Με τους «Νενέκους» της Αθήνας να... κορυβαντιούν ότι σώζουν την Ελλάδα από τη χρεοκοπία!..
Ποιος να περίμενε ότι μετά τις θυσίες του Γλέζου, της Καραγιάννη, του Τσιγάντε, των 600 του Διστόμου, των 200 της Καισαριανής, των χιλιάδων πεσόντων στους εθνικούς αγώνες για την ανεξαρτησία, από το «21» έως το «41», θα έβλεπε τα παρφουμαρισμένα ανθρωπάκια της σημερινής εξουσίας να κύπτουν μπροστά στους τζιτζιφιόγκους της τρόικας και να εκλιπαρούν τη... μονογραφή τους ακόμη και για τα χαρτιά τουαλέτας των υπουργείων τους!..
Δάνεια υποτέλειας ήταν όλα όσα εξαναγκάσθηκε να συνάψει η δύστυχη πατρίδα από το 1824 μέχρι το 2009. Ολα τα κατασπατάλησαν κατά καιρούς αυτοί που τα υπέγραψαν, είτε σε εμφυλίους πολέμους για εξόντωση των αντιπάλων τους είτε σε φαυλοκρατικές επιχειρήσεις και κομματικούς στρατούς.
Αφού όμως ανέφερα τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον αγνό αγωνιστή του πολέμου της ανεξαρτησίας, θα θυμίσω τη σφοδρή αντίθεσή του στη σύναψη του δανείου του 1824 με λίαν επαχθείς όρους για την εξόφλησή του, δηλαδή με δέσμευση των εθνικών κτημάτων και των εθνικών εσόδων. Σας λένε τίποτε όλα αυτά;
«Εχομεν πάρα πολύ ακριβά αγορασμένην την Ελευθερίαν μας, ώστε να την χαρίσωμεν τόσο φθηνά εις τον τυχόντα», έγραφε ο Υψηλάντης σε επιστολή του προς τον Γκούρα, επιστολή που του στοίχισε τη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, όπως παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή στον Κολοκοτρώνη η αντίθεσή του με την τότε εξουσία για τους ίδιους λόγους...
Και συνέχιζε ο Υψηλάντης (που τα ίδια ακριβώς θα έλεγε, αν ζούσε, στους σημερινούς Νενέκους):
«…Πρέπει να σας ειπώ ότι οι Αγγλοι (εννοούσε τους τότε δανειστές μας) σαν μας βάλουν εις το χέρι τους, θα εξοδεύσουν όλες τις πραμάτειες των εις τον τόπον μας και ως νοικοκυραίοι θα παίρνουν αυτοί τις εδικές μας. Θα αυθεντεύουν αυτοί εφ’ όρου ζωής εις την πατρίδα μας. Εις ημάς, λοιπόν, μένει να ενωθώμεν και να εναντιωθώμεν διά να μην αφήσωμεν την πατρίδα να σκλαβωθεί χειρότερα...».
(Αυτά και άλλα πολλά περιλαμβάνει στο υπό έκδοση λίαν επίκαιρο βιβλίο του με τίτλο «Στα βήματα του Ιερού Λόχου» ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Σούρλας, θυμίζοντας ότι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον αγώνα του «21» και ο αδελφός του Δημήτριος τον τερμάτισε νικηφόρα το 1829.)
«Να ενωθώμεν και να μην αφήσωμεν την πατρίδα να σκλαβωθεί χειρότερα», φώναζε ο Υψηλάντης. Να, όμως, που οι σημερινοί ξενόδουλοι, τρισχειρότεροι από τους κοτζαμπάσηδες της εποχής εκείνης, παραδίδουν την Ελλάδα στους ξένους αφέντες γονατιστή και αλυσοδεμένη, να πληρώνει τόκους εφ’ όρου ζωής.
«Να ενωθώμεν και να εναντιωθώμεν», φώναζε ο Υψηλάντης. Πώς όμως; Και με ποια ηγεσία; Πώς, όταν οι πολίτες δεν βλέπουν στη σημερινή Βουλή, την πλουσιότερη όλων των εποχών, δέκα - είκοσι γνήσια παλικάρια που το λέει η ψυχούλα τους, να γίνονται «καταλύτες μαζί και χτίστες»;
Οχι, βέβαια, με το θηλυπρεπές σύνθημα της «μη υπακοής», που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στο χάος. Αλλά με μια αντρίκεια ΘΕΣΗ που να λέει: «Σύμφωνοι, δεν μπορούμε να τινάξουμε στον αέρα το Σύστημα, θα αγωνιστούμε όμως να το βελτιώσουμε... Και πρώτα απ’ όλα θα αλλάξουμε το θεοκατάρατο Μνημόνιο, ό,τι και αν αυτό σημαίνει»...
Υπάρχουν αυτά τα 10-20 παλικάρια;
Ποιος να περίμενε ότι μετά τις θυσίες του Γλέζου, της Καραγιάννη, του Τσιγάντε, των 600 του Διστόμου, των 200 της Καισαριανής, των χιλιάδων πεσόντων στους εθνικούς αγώνες για την ανεξαρτησία, από το «21» έως το «41», θα έβλεπε τα παρφουμαρισμένα ανθρωπάκια της σημερινής εξουσίας να κύπτουν μπροστά στους τζιτζιφιόγκους της τρόικας και να εκλιπαρούν τη... μονογραφή τους ακόμη και για τα χαρτιά τουαλέτας των υπουργείων τους!..
Δάνεια υποτέλειας ήταν όλα όσα εξαναγκάσθηκε να συνάψει η δύστυχη πατρίδα από το 1824 μέχρι το 2009. Ολα τα κατασπατάλησαν κατά καιρούς αυτοί που τα υπέγραψαν, είτε σε εμφυλίους πολέμους για εξόντωση των αντιπάλων τους είτε σε φαυλοκρατικές επιχειρήσεις και κομματικούς στρατούς.
Αφού όμως ανέφερα τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον αγνό αγωνιστή του πολέμου της ανεξαρτησίας, θα θυμίσω τη σφοδρή αντίθεσή του στη σύναψη του δανείου του 1824 με λίαν επαχθείς όρους για την εξόφλησή του, δηλαδή με δέσμευση των εθνικών κτημάτων και των εθνικών εσόδων. Σας λένε τίποτε όλα αυτά;
«Εχομεν πάρα πολύ ακριβά αγορασμένην την Ελευθερίαν μας, ώστε να την χαρίσωμεν τόσο φθηνά εις τον τυχόντα», έγραφε ο Υψηλάντης σε επιστολή του προς τον Γκούρα, επιστολή που του στοίχισε τη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, όπως παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή στον Κολοκοτρώνη η αντίθεσή του με την τότε εξουσία για τους ίδιους λόγους...
Και συνέχιζε ο Υψηλάντης (που τα ίδια ακριβώς θα έλεγε, αν ζούσε, στους σημερινούς Νενέκους):
«…Πρέπει να σας ειπώ ότι οι Αγγλοι (εννοούσε τους τότε δανειστές μας) σαν μας βάλουν εις το χέρι τους, θα εξοδεύσουν όλες τις πραμάτειες των εις τον τόπον μας και ως νοικοκυραίοι θα παίρνουν αυτοί τις εδικές μας. Θα αυθεντεύουν αυτοί εφ’ όρου ζωής εις την πατρίδα μας. Εις ημάς, λοιπόν, μένει να ενωθώμεν και να εναντιωθώμεν διά να μην αφήσωμεν την πατρίδα να σκλαβωθεί χειρότερα...».
(Αυτά και άλλα πολλά περιλαμβάνει στο υπό έκδοση λίαν επίκαιρο βιβλίο του με τίτλο «Στα βήματα του Ιερού Λόχου» ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Σούρλας, θυμίζοντας ότι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον αγώνα του «21» και ο αδελφός του Δημήτριος τον τερμάτισε νικηφόρα το 1829.)
«Να ενωθώμεν και να μην αφήσωμεν την πατρίδα να σκλαβωθεί χειρότερα», φώναζε ο Υψηλάντης. Να, όμως, που οι σημερινοί ξενόδουλοι, τρισχειρότεροι από τους κοτζαμπάσηδες της εποχής εκείνης, παραδίδουν την Ελλάδα στους ξένους αφέντες γονατιστή και αλυσοδεμένη, να πληρώνει τόκους εφ’ όρου ζωής.
«Να ενωθώμεν και να εναντιωθώμεν», φώναζε ο Υψηλάντης. Πώς όμως; Και με ποια ηγεσία; Πώς, όταν οι πολίτες δεν βλέπουν στη σημερινή Βουλή, την πλουσιότερη όλων των εποχών, δέκα - είκοσι γνήσια παλικάρια που το λέει η ψυχούλα τους, να γίνονται «καταλύτες μαζί και χτίστες»;
Οχι, βέβαια, με το θηλυπρεπές σύνθημα της «μη υπακοής», που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στο χάος. Αλλά με μια αντρίκεια ΘΕΣΗ που να λέει: «Σύμφωνοι, δεν μπορούμε να τινάξουμε στον αέρα το Σύστημα, θα αγωνιστούμε όμως να το βελτιώσουμε... Και πρώτα απ’ όλα θα αλλάξουμε το θεοκατάρατο Μνημόνιο, ό,τι και αν αυτό σημαίνει»...
Υπάρχουν αυτά τα 10-20 παλικάρια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου