ΚΑΦΕΣ..

αποσπασμα απο το διηγημα του Τασου Λειβαδιτη, "Ενας κοινος χαρτοκοπτης"

......ειναι τοσο δυσκολο να ξαναρχίσει κανεις, τον πήρε μια απέραντη συμπόνια για όλους αυτούς γύρω του, που ζουν μια ασήμαντη, ταπεινή ζωή, χωρίς ούτε μια κίνηση να ξεφύγουν, ενώ ακούν το δολοφόνο ν΄ανεβαίνει τη σκάλα, και θα φτανε να πηδήσουν απ το παράθυρο για να σωθούν.. στέκονται εκεί, αναποφάσιστοι, το βλέμμα τους καρφώνεται σ ένα φλυτζάνι του καφέ στο τραπέζι, το κοιτάζουν, βέβαια, αφηρημένα,μα αυτό το φλυτζάνι γίνεται εκείνη την ώρα η μοίρα τους, που να πας, θε μου, θα πρέπει, ίσως, για καιρό να κοιμάσαι στο δρόμο, κι από παιδί κρυολογούσες με το παραμικρό, κάθε πρωί θα πέρνεις αράδα τις πόρτες, "τι ξέρετε να κάνετε;", "να υπομένω", ανοησίες, τέτοιες κουβέντες δε λέγονται, ώσπου μ αυτές τις σκέψεις ο δολοφόνος έχει κιόλας ανοίξει την πόρτα σου, είναι ακατανόητο, κι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν για ένα φλυτζάνι καφε..