Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω κάθε φορά που το ακούω αλλά αυτή είναι δυστυχώς η τρομερή μας πραγματικότητα και είναι ανεξήγητη.
Το ακούω, από δεκάδες φίλους και γνωστούς, όποτε η συζήτηση έρχεται στον τρόπο που οι πολιτικοί διαχειρίζονται την οικονομική κατάσταση της χώρας και στο αδιέξοδο που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια.
«Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους», μου λένε όλοι. Τους κοιτάζω για λίγο απορριμμένος και μετά τους υπενθυμίζω, ότι ο κόσμος είμαστε εμείς.
Μένουν άφωνοι. «Ναι, βέβαια», παραδέχονται μετά από μερικά δευτερόλεπτα, «ασφαλώς και πρέπει να βγούμε και εμείς» αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το εννοούν, ούτε ότι το καταλαβαίνουν.
Η κυβέρνηση κάθε μέρα σφίγγει και περισσότερο την θηλιά στο λαιμό μας αλλά για κάποιο παράξενο λόγο, εμείς νομίζουμε ότι αυτή η θηλιά είναι περασμένη μόνο στο λαιμό των άλλων.
Παρόλο που έχουμε νιώσει ήδη στο πετσί μας τον πόνο από τις παρανοϊκές αποφάσεις, παρόλο που βλέπουμε ότι δεν έχουμε να πληρώσουμε τα πρώτα, την ίδια στιγμή που εξαγγέλλονται τα επόμενα, παρόλο που κάποιοι από μας γίναμε ξαφνικά
και αυθαίρετα οφειλέτες του δημοσίου, για πόσα που είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, μοιάζουμε να μην μας νοιάζει.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για καλπάζουσα αισιοδοξία ή για καλπάζουσα ανοησία αλλά
το κακό μοιάζει να είναι γενικό.
Οι ίδιοι οι πολιτικοί ψηφίζουν αδιάφορα νόμους χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενό τους και χωρίς να εξετάζουν την περίπτωση να βρεθούν οι ίδιοι κατηγορούμενοι από τους νόμους που ψήφισαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου