κ. Πρόεδρε της Κυβέρνησης,
θα έπρεπε να γράψω σεβαστέ ή αγαπητέ, όπως συνηθίζεται αλλά δεν μπορώ. Ούτε σας αγαπώ, ούτε σας σέβομαι.
Στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ, θα ανεβάσω στις 22 Δεκεμβρίου και ώρα 9.30 μ. μ., το θεατρικό έργο μου, Το Ελληνικό Παραμύθι ( Η Ελλάδα του Γιωργάκη ), καθρέφτη πιστεύω της Ελλάδος σας. Της Ελλάδας του Σημίτη του «μικρού», του Καραμανλή του «βραχύ» του Παπανδρέου του «μικρόνου», όπως σας αποκαλεί ο σεβαστός Χρήστος Γιανναράς. Εγώ σας ονομάζω ο «ολίγος».
Ο κόσμος θα γελάσει. Είναι η μόνη άμυνά μας, να γελάμε με τα καμώματά σας. Με την ηλίθια ανοχή που εμείς,
ο λαός, δείχνουμε στον πολιτικό κόσμο. Σε όλους εσάς. Ελπίζω όμως ότι θα βρει ο θεατής, μετά το γέλιο, το κουράγιο να θυμώσει. Γιατί ήρθε η ώρα να θυμώσουμε κ. Πρόεδρε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Τουρίστας πολυτελείας όπως είστε, κλεισμένοι στα υπουργεία τους οι υπουργοί σας, δεν θα ακούσετε το κοροϊδευτικό γέλιο του θεατή. Δεν θα νιώσετε το θυμό του.
Οι θεατές θα χειροκροτάνε, θα γελάνε αλλά και θα φτύνουνε τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Τους μεγαλο – παράγοντες που τους κλέψανε. Μας στερείτε κύριε πρόεδρε την εργασία. ο πιο ιερό δικαίωμα του πολίτη. Ούτε να δημιουργήσουνε, ούτε να ελπίζουνε μπορούνε πια τα παιδιά μας. Οι νέοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, εγκαταλείπουν τη χώρα. Όχι τα παιδιά, τα αδέρφια, τα ανίψια των πολιτικών.
Αυτά γιατί να φύγουν; Χρυσά τα έχετε κάνει.
Γράφει ο Μοντεσκιέ, 18ος αιώνας, ότι οι άγριοι στην Λουϊζιάνα όταν ήθελαν να μαζέψουν τα φρούτε ενός δέντρου, έκοβαν το δέντρο από τη βάση του.
Το ίδιο κάνει και ο «υπουργός» των οικονομικών σας. Παίρνει το ταμείο, κλείνει το μαγαζί. Πετάει στην ανεργία τον ιδιοκτήτη, τους εργαζόμενους. Για να είναι νόμιμοι οι νόμοι, διαβάζουμε στο περίφημο βιβλίο του « Το Πνεύμα Των Νόμων», πρέπει να είναι προσαρμοσμένοι στο κλίμα, στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, στην ιστορία του τόπου. Αυτήν που την διδασκαλία της θέλατε να καταργήσετε στα σχολεία.
Το 1/10 των άρθρων της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας ήταν ιστορικά. Ο Ντιντερό, άλλος ενοχλητικός, μην ανησυχείτε κ. Πρόεδρε, έχει πεθάνει εδώ και αιώνες γράφει: νόμοι αντίθετοι στην ευτυχία του πολίτη είναι ανήθικοι και γρήγορα καταργούνται και ο ίδιος τολμάει σε άλλα γραπτά του, να υποστηρίζει ότι η γνώση της γλώσσας είναι το θεμέλιο όλων των ελπίδων μας.
Πώς να το πούμε αυτό στα παιδιά μας όταν εσείς ο Πρωθυπουργός της χώρας δυσκολεύεστε να μιλήσετε Ελληνικά; Δεν μπορείτε να μας δώσετε ελπίδα, να υπερασπιστείτε τα συμφέροντά μας χωρίς να γνωρίζετε τη γλώσσα μας.
Αν ερχόσασταν στο θέατρο θα βλέπατε τι θέλει να κάνει ο Έλληνας πολίτης, ο Αθηναίος ιδιαίτερα, στο «σπίτι απέναντι από την Ακρόπολη», πρόκληση, του πιστού φίλου του πατέρα σας. Έγινε υπουργός πανίσχυρος, επειδή όπως λένε, όταν τον ρώταγε ο μπαμπάς σας, τι ώρα είναι, βιαζόταν να του απαντήσει, ότι ώρα θέλετε κύριε πρόεδρε. Το ίδιο κάνουνε και σε σας σήμερα οι υπουργοί σας.
Στο θέατρο Μρόντγουεϊ , θα δείτε την αυλή που έχτε δημιουργήσει, έτσι όπως δεν θέλετε να τη δείτε. Αυτούς που χυδαία σας βρίζανε, όταν δεν ήσασταν αρχηγός, σφουγγοκωλάριοι τώρα, σας περιμένουν έξω από την τουαλέτα.
Στην αυλή του Λουδοβίκου του 14ου, στις Βερσαλλίες, ήταν μεγάλο αξίωμα, να μπορείς να παρίστασαι όταν ο βασιλιάς έκανε την ανάγκη του. Εκεί φτάσαμε και σήμερα.
Θα δείτε τους υπουργούς σας να υπακούουν δουλικά στις οδηγίες του αδελφού σας Νικολάκη, όταν πήγαιναν να πάρουν τα δισεκατομμύρια του Κατάρ. Δεν ξέρω ακόμα πώς να αρχίσω το έργο. Ίσως με τον Αντρέα Παπανδρέου που σας καθησύχαζε, όταν φοβισμένος από τις φωνές των διαδηλωτών στο έργο μου, Όλοι Οι Απατεώνες Επί Σκηνής, (1989), του λέγατε, φοβάμε μπαμπά και σας απαντούσε μη φοβάσαι Γιωργάκη, ξέρεις τι μαλάκες που είναι οι Έλληνες; Το πιστεύετε; Δεν είστε ο μόνος. Πρόβατα μας θεωρούνε όσοι έχουνε εξουσία.
Θα βλέπατε, αν ερχόσασταν στο θέατρο, να κόβουν δάχτυλα, χέρια και πόδια σ’ αυτούς που καθυστερούν τα δάνεια. Να μας πουλάνε και να μας ενοικιάζουνε. Τους κατέχοντες να εγκληματούν χωρίς να φοβούνται. Δύο από τα εγκλήματα αυτά θα μπορούσατε να τα χειροκροτήσετε στην παράσταση. Θα παρακολουθούσατε και τη «δίκη» επίσης προβεβλημένου υπουργού σας. Δεν θα σας διηγηθώ και όλο το έργο.
Ξέρω ότι δεν φοβάστε τους μεγαλοδημοσιογράφους που χρυσώνετε, θα με λογοκρίνουν, θα με βρίσουν, σας στηρίζουν. Τους πλούσια επιδοτούμενους «πενευματικούς» ανθρώπους, σας υμνούν. Θα σιωπήσουν.
Κοιμάται και η εκκλησία. Ύπνο βαθύ ο Αρχιεπίσκοπος. Στο θέατρο Μρόντγουεϊ, εισχωρούμε στην μητρόπολη. Ωραία ζωή. Χοντρές καταθέσεις στις τράπεζες. Στα χρυσά ντυμένοι, μας συμβουλεύουν υπομονή. Υπάρχει και η άλλη ζωή…
Στο τέλος του έργου, ελπίζω το χειροκρότημα να είναι η αρχή μιας αντίστασης. Το θέατρο είναι ακόμα ελεύθερο.
Συμβολικά να υπάρχουν, στην έξοδο, σάπιες ντομάτες, κλούβια αυγά, να πετάξει ο λαός στην εξουσία. Όχι στους θεσμούς που τους σεβόμαστε, αλλά σε αυτούς που αντί να τους υπηρετούνε, ασελγούν επάνω τους.
Χωρίς φιλικά αισθήματα
Γελώντας πικρά
Δημήτρης Κολλάτος
Αθήνα 2 / 12 / 10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου