ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΟΥΧΛΑ.

Πηγή: Real News

Του Χρήστου Πασαλάρη

ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ για ένα κράτος που το ελέγχουν ανηλεώς 131 κανάλια, 975 ραδιοσταθμοί, 27 ημερήσιες εθνικές εφημερίδες, 24 κυριακάτικες και 800 περιφερειακές; Θα λέγατε, χωρίς αμφιβολία, ότι το κράτος αυτό, χωρίς άλλο, είναι υποδειγματικό, αδιάφθορο, τέλειο!..

ΞΕΡΕΤΕ, εν τούτοις, ότι εδώ και 30 χρόνια το ελληνικό κράτος «ελέγχεται», «κριτικάρεται» και… «δικάζεται» καθημερινώς από τα 2.000 και πλέον Μέσα Δημοσιότητας. Άρα θα έπρεπε να είναι τέλειο! Θα περιμένατε, δηλαδή, οι τρεις εξουσίες του

 (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) να είναι πεντακάθαρες. Αλλά γνωρίζετε καλά ότι κάθε άλλο παρά είναι...

ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από όλες θα περιμένατε να είναι άμεμπτη και πεντακάθαρη η εξουσία που τις ελέγχει, η τέταρτη εξουσία, δηλαδή το «σινάφι» μας, με τους 2.000 «βαρόνους» και με τους 10.000 (και λίγους λέω) δημοσιογράφους και «δημοσιογράφους». Είναι όμως; Κάθε άλλο... Γιατί άραγε;

ΓΙΑΤΙ ΚΑΜΙΑ χώρα της Ευρώπης (σε σύγκριση με τον πληθυσμό της) δεν έχει όπως η Ελλάδα τόσο πολλά αξιοθρήνητα «media», τόσους άσχετους με τον Τύπο «βαρόνους» και τόσους γλοιώδεις κονδυλοφόρους, πρόθυμους να πειθαρχήσουν στα αφεντικά όταν τους λένε: «Πάρτε το χαμπάρι, εγώ είμαι το αφεντικό εδώ μέσα, εγώ χαράζω γραμμή και εγώ την αλλάζω. Εγώ βάζω τα ωραία μου λεφτά και εσείς τη δουλειά σας και τίποτε άλλο. Συνεννοηθήκαμε;».

ΣΕ ΚΑΜΙΑ χώρα της Ευρώπης οι «βαρόνοι» δεν έχουν την εξουσία που έχουν στη δόλια Ελλάδα, ενώ οι περισσότεροι είναι άσχετοι με τον Τύπο. Είναι εργολάβοι, έμποροι, εισοδηματίες, οδοντογιατροί, μαυραγορίτες, σωματέμποροι, ένιοι δε και... σεσημασμένοι!..

ΣΕ ΚΑΜΙΑ χώρα της Ευρώπης οι κυβερνήσεις δεν έχουν εκχωρήσει τη δημόσια περιουσία (δηλαδή τις συχνότητες) σε «ημέτερους» και μάλιστα με προσωρινές άδειες που ουδέποτε οριστικοποιούνται (προφανώς για να γίνεται αλισβερίσι), αλλά και ουδέποτε ανακαλούνται...

ΣΕ ΚΑΜΙΑ χώρα της Ευρώπης ένας και ο αυτός «δημοσιογράφος» δύναται να κατέχει πέντε θέσεις είτε σε γραφεία τύπου υπουργών, βουλευτών και επιχειρηματιών, είτε ως αεριτζής «σύμβουλος», είτε ως τυχάρπαστος «εκδότης» που ξηλώνει εκβιαστικά κρατικές διαφημίσεις για να θρέψει τη φυλλάδα του των 600 φύλλων...

ΣΕ ΚΑΜΙΑ χώρα της Ευρώπης τα συνδικάτα Τύπου δεν έχουν μεταβληθεί όπως εδώ σε ψηφοθηρικά σωματεία, με τις κομματικές παρατάξεις να σφάζονται για τις καρέκλες, αλλά να αδιαφορούν για την κατάντια του λειτουργήματος, λίαν απαξιωτική της ένδοξης και αγωνιστικής ελληνικής δημοσιογραφίας... Την οποία ουδέ καν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ουδέ καν η Ακαδημία Αθηνών στέργουν να τιμήσουν με τον φόβο μήπως πέσουν στο «γιατί αυτοί και όχι εμείς;»...

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ο ελληνικός Τύπος ζει σήμερα τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του, με λουκέτα σε ιστορικές εφημερίδες, με ομαδικές απολύσεις και με μειώσεις μισθών. Αλλά και με αναπότρεπτο το πέρασμα από την πανάκριβη έντυπη εφημερίδα στη δωρεάν ηλεκτρονική...

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ η κρίση στον ελληνικό Τύπο δεν αντιμετωπίζεται με Μνημόνια, προβλέπω ότι αργά ή γρήγορα θα περάσει από την ποσότητα στην ποιότητα. Θα φύγουν τα απαραδέκτως υψηλόμισθα επιτελεία και θα ανέβουν τα αγνά, καλά καταρτισμένα και ολιγαρκή παιδιά των δημοσιογραφικών σχολών. Όπως είχε γίνει και στη δεκαετία του 1940, όταν πολλοί νεαροί συντάκτες του κυνηγημένου αριστερού Τύπου έγιναν αρχισυντάκτες των μεγαλύτερων αστικών εφημερίδων.

ΟΙ ΤΟΤΕ πανέξυπνοι εκδότες (Βλάχος, Λαμπράκης, Μπότσης, Βελλίδης και Κόκκας) τους άρπαξαν αφενός γιατί ήσαν έντιμοι και αφετέρου γιατί ήσαν φθηνοί! Αλλά οι τότε εκδότες ήσαν και οι ίδιοι δημοσιογράφοι. Και μάλιστα σπουδαίοι...

ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ότι ανάμεσα στους σημερινούς εκδότες θα επικρατήσουν οι εντιμότεροι και οι αξιότεροι...