ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΥΜΠΑΡΕΣ.

Γράφει ο Μιχάλης Αβατάγγελος.

Δεν το ξέρουν παρά οι παροικούντες την Πλατεία Κοραή αλλά εδώ και δεκαπέντε μέρες, κρίνεται το μέλλον του πρασίνου στην πόλη μας. Ένας κακός επιχειρηματίας της πόλης -  σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που διατηρούν και εκείνοι παράγκες πάνω στη πλατεία αλλά είναι καλοί - προσπαθεί να μεταφέρει ένα παρτέρι που βρίσκεται μπροστά από το μαγαζί του, σε άλλο σημείο για να μπορέσει να στήσει και αυτός την παράγκα του.

Οι «δημοκρατικές» δυνάμεις της πόλης, σε μια έξαρση ακτιβισμού

 σταμάτησαν τις εργασίες των συνεργείων, φύτεψαν άνθη και οπορωφόρα και ενώ το παρτέρι έχει απομείνει σαν μεταπολεμικό χαράκωμα, προσπαθούν να πείσουν το Δημοτικό συμβούλιο να πάρει πίσω την απόφαση της μεταφοράς του.

Το Δημοτικό Συμβούλιο, του Πειραιά, παραδέχεται τον παράνομο χαρακτήρα της

απόφασής του, αλλά αρνείται να την ανακαλέσει. Δέχεται όμως να την συμπληρώσει με την επίκληση - ίσως προς κάποια ανώτερη δύναμη -  να τηρηθούν οι νόμοι.

Οι πολίτες που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απαιτούν από το δημοτικό συμβούλιο

να παρουσιάζει διαφορετική εικόνα απ’ αυτή που παρουσιάζουν οι ίδιοι, καλούν και άλλους πολίτες να στρατευτούν στον αγώνα για να μην χαθεί ο πνεύμονας πρασίνου που φιλοξενεί το παρτέρι. Οι πολίτες αυτοί θεωρούν ότι και οι υπόλοιποι πολίτες του Πειραιά είναι για δέσιμο.

Το παιχνίδι αυτό που παίζουν οι «πολίτες» με το «δημοτικό συμβούλιο» λέγεται οι κουμπάρες και παίζεται συνήθως όταν όλα τα προβλήματα του Πειραιά είναι λυμένα.

Στη «μέση» αυτού του παιχνιδιού, σαν τον Νιάνια, τον παλιό υπουργό του Καραμανλή, ο επιχειρηματίας, που εισπράττει «εκατέρωθεν» υποσχέσεις ότι το πρόβλημά του θα λυθεί με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς κανείς να του λέει ότι θα ήταν καλύτερα να το κλείσει για να μην χρειαστεί να αναγερθεί στη θέση του παρτεριού ανδριάντας Αριστεροδέξιων πεσόντων στη μάχη του Πρασινοπνεύμονα.

Όλοι παραδέχονται ότι ο Πειραιάς θα μπορούσε να είναι το Μονακό της Ελλάδος, δυστυχώς κανείς δεν παραδέχεται ότι σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας η ανοησία έχει  και τα όρια της, ενώ στον Πειραιά, όχι.