ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ.

Είναι ενδεικτικό της αφέλειας των σύγχρονων «αθλητών» της ποδηλασίας, το ότι δεν αντιλαμβάνονται το ίδιο τους το σύνθημα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ, γράφουν στα πανό διαμαρτυρίας αλλά ταυτόχρονα πασχίζουν να αποδείξουν ότι το αγνοούν.

Δεκάδες αλλοπαρμένοι, κάθε κοινωνικής κατηγορίας, ντυμένοι με πολύχρωμες μπλούζες, παπούτσια, κράνη και κολάν, λαμπάκια στο κεφάλι, στην πλάτη, στα πόδια και όπου αλλού τους βολεύει, βγαίνουν στους δρόμους προς χάριν της καινούργιας μόδας και παίζουν την ζωή τους κορώνα – γράμματα.

Παρακωλύοντας την κυκλοφορία, παχύσαρκοι νεροβούβαλοι, στα όρια του εμφράγματος, αγκομαχάνε στην ανηφόρα την ώρα που δίπλα τους τα αυτοκίνητα περνάνε με 120  χιλιόμετρα.

Κατάξανθες οπτασίες κομμωτηρίου, μπαίνουν ανάποδα σε δρόμους χωρίς ορατότητα και αφήνουν την τύχη τους στα αντανακλαστικά του ανύποπτου οδηγού που κατά πάσα πιθανότητα, μιλάει στο κινητό.

Οικογένειες ολόκληρες που θέλουν να μυήσουν τα παιδιά τους στο ζην επικινδύνως δια του νεοτερισμού, διασχίζουν τις διαβάσεις του τραμ με «αθλητική» αυταπάρνηση.

Μαθαίνω ότι σήμερα γίνεται μια συναυλία για την στήριξη κάποιου παιδιού που έχασε τα πόδια του από το τρένο, κάνοντας ποδήλατο στο Γκάζι.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά γι’ αυτό το παιδί και να μπορέσει να σταθεί γρήγορα όρθιο. Εύχομαι όταν σταθεί όρθιο να σκεφτεί πως πρέπει να εξηγήσει σε όλους αυτούς τους υποψήφιους πολυτραυματίες, ότι το ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ σημαίνει ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ.