ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ

Γράφει η Μαντώ Δρίτσα


       Τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν ραγδαία κι όσοι από χρόνια έχουμε καταλήξει πως δεν θέλουμε από κανέναν να παίρνουμε «γραμμή» και κανενός το παιχνίδι να παίζουμε, όσο κι αν τον εκτιμάμε, βρισκόμαστε τώρα με την πλάτη στον τοίχο.

       Κάποιοι διαβλέπαμε το αδιέξοδο που  συνεπάγονται οι ευκαιριακές συμπράξεις. Κάποιοι άλλοι δεν τις θεωρήσαμε ευκαιριακές και σπεύσαμε να ενταχτούμε προσωρινά. Οι περισσότεροι αυτοϋποβιβαστήκαμε σε απλούς ψηφοφόρους κάποιου, απροσδιόριστου για τον αμύητο, αριστερού σχήματος. Μερικοί αρνούμαστε, εδώ και καιρό, ακόμα και να πάμε να ψηφίσουμε. Όλοι, μάλλον, έχουμε μεγάλες και φαινομενικά αγεφύρωτες διαφωνίες με αυτό που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ως Αριστερά, εξ ου και παραμένουμε ανένταχτοι.

       Σήμερα, διασπάσεις και παρακλάδια των πολιτικών χώρων που συμπαθούμε βάλθηκαν να απομακρύνουν τους πιο πολλούς από μας, ακόμα περισσότερο, όχι μόνο από την όποια δυνατότητα συμμετοχής, υποτυπώδους ούτως ή άλλως,  αλλά ακόμα κι από την πιθανότητα να αντιληφθούμε τους τρέχοντες συσχετισμούς και να διαμορφώσουμε μια γνώμη.

       Όμως η μέρα των εκλογών φτάνει. Δεν είναι τώρα η στιγμή για τη μεγάλη συζήτηση σχετικά με το ποιόν, την προοπτική και τις επιλογές της αριστεράς.  Είναι μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη δική μας ευθύνη. Δεν πρόκειται για εξιλέωση, αλλά ας κάνουμε μια προσπάθεια.

       Ας ξαναθυμηθούμε ποιό είδος ανθρώπου, που βρήκε χώρο στο κενό που αφήσαμε εμείς, ζητάει πάλι την ψήφο μας ενώ η παρουσία του είναι ασύμβατη με τη δική μας.

       Ας ξεχάσουμε την παλιά, καλή, αριστερή ηθική του ασταύρωτου ψηφοδέλτιου που αποδείχτηκε μάννα εξ ουρανού για αυτούς που συνειδητά δουλεύουν για τον εαυτό τους.

       Ας μην νιώσουμε υποχρεωμένοι να τιμήσουμε άκριτα, αυτούς που αφιέρωσαν το χρόνο τους και τις προσπάθειές τους σε κοινούς σκοπούς, μόνο και μόνο γιατί το έκαναν.

       Ας σκεφτούμε καλά ποιους θα σταυρώσουμε κι ας καταψηφίσουμε αυτούς που μας έκαναν να ντρεπόμαστε που λεγόμαστε αριστεροί.