Η πλατεία είναι γεμάτη αλλά το νόημα δεν έχει κάτι απ’ της φωτιές, όπως έλεγε παλιότερα ο Σαββόπουλος. Η πλατεία είναι γεμάτη από αλαφιασμένους υποψήφιους που διαγκωνίζονται για να μοιράσουν τα προεκλογικά τους φυλλάδια, χαμογελώντας στους ανυποψίαστους πολίτες. Εκείνοι τους μπερδεύουν με τους αναρίθμητους, μικροπωλητές, ζητιάνους, και ναρκομανείς, που σε τραβάνε από το μανίκι για λίγα ψηλά ή κανένα τσιγάρο. Ποιος κατεβαίνει με ποιον, ποιος στηρίζει ποιον, ποιος είναι ποιος, κανείς δεν νοιάζεται. Χαμογελούν κάθε φορά που απομακρύνεται κάποιος υποψήφιος, σχολιάζοντας για λίγο, την εμφάνιση του φυλλαδίου αλλά και τη δική του.
Μετά κατεβάζουν το κεφάλι για μερικά δευτερόλεπτα, κάνουν μια γρήγορη ενδοσκόπηση, και με έναν αναστεναγμό ξαναγυρίζουν στον καφέ και στην συζήτηση που είχαν πριν. Οι υποψήφιοι δεν νοιάζονται, έχουν συνηθίσει να τους απορρίπτουν από τότε που ήταν παιδιά. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ασχολήθηκαν με τα κοινά. Πάνε παρακάτω, χαμογελούν ξανά κι αφήνουν σαν κουτσουλιά, την κάρτα τους στο επόμενο τραπεζάκι. Ξέρουν πως δεν χρειάζεται να τους πείσουν όλους, ξέρουν πως όσοι και να τους φτύσουν, σε κάποιους που δεν τους ξέρουν μπορεί να φανούν και συμπαθητικοί. Φασούλι το φασούλι να γεμίσουν το σακούλι.
Είναι η ώρα της επαιτείας, της σκυμμένης κεφαλής και του χαμόγελου, η «δόξα» θα έρθει μετά. Μετά θα έρθουν οι προσφωνήσεις, οι υποκλίσεις, και οι λεονταρισμοί.
Μετά θα έχουν τέσσερα χρόνια μπροστά τους για να δείξουν τα κοφτερά τους δοντάκια και να βγάλουν εκείνες τις στριγκλιές που νομίζουν ότι βγάζουν και τα λιοντάρια.
Τα σύννεφα τρέχουν πάνω από την πλατεία, αρχίζουν να πέφτουν αραιές σταγόνες,
κάποιος φωνάζει σε έναν υποψήφιο που κοντοστέκεται: προχώρα, δεν σε φτύνουνε, ψιχαλίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου