ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Του Μιχάλη Α. 

Δεν βρίσκω λέξεις για να ξεκινήσω. Κοιτάζω την σκοτεινή τηλεόραση και ακούω τον θόρυβο του δρόμου ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Ξέρω πως αν την ανοίξω θα πλημμυρίσει το σπίτι με άναρθρα ουρλιαχτά, θλιβερές μεγαλοστομίες και αγαναχτισμένες υποσχέσεις υποψηφίων ευρωβουλευτών, δημάρχων, κομματαρχών, συμβούλων, προέδρων και αντιπροέδρων. Δεν τολμώ να ακουμπήσω το κοντρόλ.

Είχα μια άσχημη μέρα. Χρειάστηκε να επισκεφθώ ένα νοσοκομείο σε μέρα εφημερίας και να κοιτάξω για άλλη μια φορά την κοινωνική πραγματικότητα κατάματα. Κι άλλο τσιγάρο. Και σιωπή. Στο κεφάλι μου έχει καρφωθεί μια έκφραση που φεύγει και ξανάρχεται συνεχώς, «τι συμβαίνει»; 

Ναι με αυτή την έκφραση θα ξεκινήσω. Τι συμβαίνει;

 Τι είναι αυτό το πράγμα που ζούμε; Τι πολίτες είναι αυτοί και ποιας χώρας; Που οφείλεται αυτή η ομαδική παράκρουση που βιώνουμε; Πως γίνεται να είναι τόσες χιλιάδες ανθρώπων εκτός τόπου και χρόνου;

Πως γίνεται μια ολόκληρη κοινωνία να σου δίνει την εντύπωση...

 ότι πρέπει να περάσει ψυχιατρικές εξετάσεις; Πως είναι δυνατόν αυτό που λέμε κοινή λογική να έχει εξαφανισθεί από τόσους πολλούς εγκεφάλους ταυτόχρονα;

Ναι, κανένας καλά και ας υπερβάλω γιατί και αν είναι κάποιοι είναι τόσο λίγοι που

επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

«Μας ψεκάζουν» έλεγε ένας φίλος προ ημερών μεταξύ σοβαρού και αστείου.

«Κι αν μας ψεκάζουν; Μας ψεκάζουν όλους»; Απαντούσα εγώ για να υποτιμήσω την σκέψη του αλλά εδώ φαίνεται πως έτσι συμβαίνει. Μας ψεκάζουν όλους.

Δεν έχει λογική εξήγηση αυτό το πράγμα.

Από τον πρώτο πολίτη, μέχρι τον τελευταίο αυτής της χώρας, κανένας καλά.

Πως αλλιώς υπογράφει ο «Πρώτος» αυτά που υπογράφει και πως ο «τελευταίος» δεν έχει πάρει ένα γιαταγάνι να του κόψει το κεφάλι;

Πως είναι δυνατόν για μερικά ψίχουλα – πραγματικά ψίχουλα -  εξουσίας να αγωνίζονται με τόσο πάθος πρωθυπουργοί, αντιπρόεδροι, βουλευτές και παρατρεχάμενοι;

Πως παίρνονται με τόση άνεση αποφάσεις που υποθηκεύουν ολόκληρη χώρα για τριάντα, σαράντα και πενήντα χρόνια; Τι τους έχουν υποσχεθεί και γιατί το έχουν πιστέψει;

Τι συμβαίνει;

Κοιτάξτε τους. Τι άλλο σας θυμίζουν από ένα τσούρμο τρελών που διαγκωνίζεται για την εξουσία, χωρίς αναστολές, χωρίς δεύτερες σκέψεις, σαν να μην υπήρξε ιστορία, σαν να μην έχουν συμβεί ξανά τα ίδια πράγματα, σαν τα αποτελέσματα να αφορούσαν κατοίκους άλλου πλανήτη, σαν να μην υπάρχει αύριο;

Και από την άλλη μεριά πολίτες σε αναισθησία, που βιώνουν αδιάφορα κάθε είδους ισοπέδωση με την ακατανόητη βεβαιότητα ότι αυτά που τους συμβαίνουν, συμβαίνουν σε κάποιους άλλους.

Τι συμβαίνει;

Ποιοι είναι αυτοί που τους λένε προδότες και προσπαθούν να δικαιολογηθούν; Που μεγάλωσαν; Σε ποια ριμάδα γειτονιά; Σε ποιο σχολείο πήγαν; Ποια μάνα και ποιος πατέρας μίλησαν για την ζωή; Δεν έχουν φίλους; Δεν έχουν συγγενείς; Πόσο σημαντικό θεωρούν το να γίνεις υπουργός; Πόσο σημαντικό θεωρούν το να τους ανοίγει κάποιος την πόρτα; Τι πιστεύουν ότι θα κερδίσουν; Πόσο μακριά νομίζουν ότι θα πάνε; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για την ντροπή;

Τι συμβαίνει;

Ποιοι είναι αυτοί που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για να βρουν το κουράγιο να κοροϊδέψουν και τους άλλους; Ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν το ψέμα με τόσο φανατισμό ενώ η αλήθεια βοά και τρέμουν τα ντουβάρια; Ποια είναι αυτά τα γομάρια;

Αλλόφρονες μπερδεύονται σε ένα γαϊτανάκι υποψηφιοτήτων, επιστήμονες, καθηγητές, άνθρωποι της τέχνης, διανοούμενοι, επαγγελματίες. Άνθρωποι που γενικώς θεωρούνταν σκεπτόμενοι. Μπαίνουν στο πολιτικό παιχνίδι σαν πράγματι να πρόκειται για παιχνίδι, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι έχουν να αντιμετωπίσουν, χωρίς καμία αίσθηση της ευθύνης που πρόκειται να αναλάβουν, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εκλεγούν.

Τι συμβαίνει;

 Ποιοι είναι αυτοί που κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούν τον εαυτό τους αβίαστα, επαρκή να αντιμετωπίσει τα πάντα;

Αυτοί δεν είναι πλέον πολιτικοί απατεώνες που προσπαθούν να μας κοροϊδέψουν, αυτοί είναι ψυχοπαθείς ξαμολημένοι σε κρεσέντο ασυναρτησίας.

Δεν χρειάζεται να πεις ονόματα. Κανείς δεν μιλάει σοβαρά. Ακόμα και οι φαινομενικά «συγκρατημένοι» το πάνε μέχρι ενός σημείου καλά και ξαφνικά τραβάνε μια χειροβομβίδα και σου κολλάνε τα μυαλά στις τζαμαρίες.

Τι συμβαίνει;

Εξαφανίστηκαν οι άνθρωποι που μπορούσαν να βάλουν τουλάχιστον κάποιες προτεραιότητες; Που να ξέρουν τι πρέπει να γίνει πρώτα και τι μετά;  Που ξέρουν τι να πουν πρώτο και τι δεύτερο; Πότε να σωπάσουν;

Ποιοι είναι αυτοί που χαλάνε τον κόσμο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, την ώρα που οι άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια; 

Ποιοι είναι αυτοί που αρπάζουν και με τα δυο χέρια χωρίς αναστολές για να βρεθούν δέκα – δεκαπέντε χρόνια μετά – στην ηλικία της σύνταξης δηλαδή – στην φυλακή;

Ποιοι είναι αυτοί οι βιομήχανοι που προτιμούν να απολύσουν τους εργαζόμενους και να μεταφέρουν τις εταιρίες τους στην Ρουμανία, από το να ενωθούν και να ξεκληρίσουν την φαύλη κυβέρνηση;

Ποιοι είναι αυτοί οι πολιτικοί που νομίζουν ότι όταν τελειώσει η θητεία τους εδώ θα πάνε Καίσαρες στην Ρώμη;

Τι σκατά συμβαίνει ρε παιδιά;