ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ.

Μπορεί χιλιάδες συμπολίτες μας να πέφτουν αναίτια θύματα της πολιτικής των ανδρεικέλων. Μπορεί να μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που άστεγοι ψάχνουν στα σκουπίδια για να χορτάσουν την πείνα τους. Μπορεί εκατοντάδες μέχρι χθες νοικοκυραίοι, να σύρονται με χειροπέδες στα κρατητήρια της αστυνομίας.  Παράλληλα όμως δεκάδες από αυτούς που ήταν μέχρι χθες κάστρα απόρθητα στην συνείδηση του κόσμου, γκρεμίζονται σαν τσίγκινες παράγκες από τον άνεμο της αγανάκτησης.

Αυτοί οι δήθεν σπουδαίοι, φωτισμένοι, ευφυείς και αναντικατάστατοι, μαδάνε σαν αρρωστιάρικα κοτόπουλα μπροστά στα μάτια του κόσμου καθώς η πραγματικότητα περνάει σαν τρένο ανάμεσα τους και τους σκορπάει τρομοκρατημένους.

Όλο και πιο πολλοί γίνονται εκείνοι που καταλαβαίνουν πόσο πικρά έχουν εξαπατηθεί από τους ανεπαρκείς σαλτιμπάγκους και τα κουδούνια τους.  

Τα κάστρα που είχαν στο μυαλό τους δεν είναι παρά προσόψεις σκηνικών που αρκεί να τραβήξεις ένα καρφί για να σωριαστούν ανάμεσα στη σκόνη του μύθου τους, δεν είναι παρά κάστρα μπογιατισμένα πάνω σε τεράστιους όγκους φελιζόλ που φτάνει ένας άνθρωπος για να τα πετάξει από το λόφο στο ποτάμι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά κάστρα ερείπια κοινωνικά κρυμμένα πίσω από την ομίχλη της άγνοιας.

Όλο και πιο πολλοί γίνονται εκείνοι που καταλαβαίνουν πόσο πιο ασήμαντοι από τους ίδιους είναι οι άνθρωποι που οδήγησαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα την χώρα στα αδιέξοδά της.

Και αρκεί ένας δικαστής να τιμήσει τον όρκο του, ένας δημόσιος λειτουργός να νιώσει ντροπή, ένας αξιωματούχος να ακούσει το φιλότιμό του, για να δουν και οι υπόλοιποι τους «βασιλιάδες» τσιτσίδι στην μέση του δρόμου.

Τα κάστρα της φαντασίας μας πέφτουν, αργά, αλλά πέφτουν, χωρίς θόρυβο, χωρίς

φωτιές, χωρίς κριούς και μηχανές, χωρίς καν να τα ακουμπήσει κανείς.