ΑΦΩΝΟΣ.

Δεν γράφεις, τι να γράψεις; Από που να αρχίσεις και γιατί ποιο πράγμα να μιλήσεις. Η θλίψη καταλαμβάνει τα πάντα. Η γελοιότητα αδιέξοδη.

Οι ερμηνείες, στα όρια της σχιζοφρένειας.

Αναξιοπρεπείς, ακατάλληλοι, ημιμαθείς, αλαζόνες, ιδιοτελείς, ένα τσούρμο που περιφέρεται σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, προσβάλει και προσβάλλεται ταυτόχρονα υποδυόμενο την εξουσία.

Για ποιον να γράψεις και ποιον να περιγράψεις;

Απερίγραπτοι από την κορυφή της ιεραρχίας μέχρι το τελευταίο κομματικό στέλεχος.

Οι εφεδρείες; Για να τραβάς τα μαλλιά σου.

Οι νέοι χειρότεροι, πιο φανατικοί, πιο αρτηριοσκληρωτικοί από τους παλιούς, βασιλικότεροι του βασιλέως.

Το προσωπικό συμφέρον, θρησκεία. Το κοινό καλό, ανέκδοτο.

Τα πάντα θυσία στα συμφέροντα.  Πάση θυσία στην εξουσία, για ένα μήνα, για δύο, δεν έχει σημασία.

Διαφωνούν αλλά παραμένουν, αντιλαμβάνονται αλλά περιμένουν, θα ούρλιαζαν αλλά σωπαίνουν. Προπάντων δεν ντρέπονται.