Θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει: έχει φάει την πετριά του πολιτικού ο καημένος αλλά αν είναι να βάλει κανένα παιδί στη δουλειά, κάντε το κορόιδο.
Κανείς δεν είχε την αυταπάτη ότι μπορούν να μοιράσουν έστω και σε δυο γαιδάρους άχυρα και όπως ήτανε φυσικό ο καιρός που έφερνε τα λάχανα έφερε και τα παραπούλια.
Οι «καπεταναίοι» της πολιτικής μόλις «έκανε η σοροκάδα» μπερδέψανε την πυξίδα με το μπουγέλο, το βίρα με το μάινα, και την πλώρη με την πρύμη.
Άλλοι έμειναν με την γροθιά σηκωμένη και το σύνθημα μισό, άλλοι με γιαούρτια πασαλειμμένοι αλλά με το «μέτωπο καθαρό» και άλλοι ζητούν να ξεσπαθώσουν μήπως το δράκο τον σκοτώσουν.
Θλιβερές πολιτικές λατέρνες, ξεκούρδιστες, που προσπαθούν να προκαλέσουν με κακοπαιγμένες μελωδίες τα αισθήματα ενός λαού που τους κοιτάζει και αναρωτιέται πως μπόρεσε και τους λυπήθηκε στο παρελθόν. Διότι περί λύπησης επρόκειτο και όχι περί εμπιστοσύνης. Κι ας βαυκαλίζονται πως μπόρεσαν και εξαπάτησαν κάποιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου