Σελίδες

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΚΙ ΑΠΟ ΤΡΕΛΟ…

μαθαίνεις την αλήθεια, λέει η παροιμία και εμείς έχουμε και τα δύο χαρακτηριστικά.
Και μικροί είμαστε και τρελοί.
Όπως άλλωστε μας επισημαίνουν διαρκώς και οι διεθνείς παρατηρητές ξεχνώντας να αναφέρουν πως λέμε την αλήθεια.
Χρειάστηκε ένας μικρός και ολίγον τρελός πρωθυπουργός (θυμηθείτε την ατάκα, τρελός είμαι, μαλάκας δεν είμαι) για να μπορέσει η Ελλάδα να φωνάξει επιτέλους ότι το χρέος της δεν είναι βιώσιμο.
Ότι μας «κούρεψαν» αλλά τα μαλλιά μας ...


έχουν το διπλάσιο μήκος από εκείνο που είχαν, ότι δεν πουλάμε τα πάντα μπιρ παρά και σε όποιον τα θελήσει, ότι ή είμαστε ισότιμα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να την χαιρόσαστε και την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα καλά της. (Τα ποια;)
Η μικρή και τρελή Ελλάδα έκανε κάτι πολύ απλό και ως εκ τούτου μεγαλειώδες.
Φώναξε πως ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Γυμνός και βλάκας.
Διότι την εποχή του δικομματισμού φρόντισε να χρηματίσει όσους μπορούσε από τα δύο μεγάλα κόμματα αδιαφορώντας για τις μειοψηφίες και χωρίς να υπολογίσει ότι κάποτε μπορεί να έρθουν και εκείνες στα πράγματα.
Μεταξύ μας, άγιο είχαμε, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια.
Και τώρα πλέον, ο μόνος τρόπος να σταθεί στα πόδια της αυτή η κυβέρνηση είναι να καταλάβει πως τα ψέματα είναι που οδήγησαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο και τους δύο συμμαθητές πρωθυπουργούς στον κάλαθο της ιστορίας.
Ψέματα που τις περισσότερες φορές ειπώθηκαν δίχως λόγο γιατί κάποια ανόητα ανθρωπάκια θεώρησαν πως μπορούν να τα διαχειριστούν όλα μόνα τους κατατάσσοντας τον εαυτό τους στην κατηγορία των φωτισμένων ηγετών.
Αποδείχθηκαν φωτισμένοι από λαμπάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου και ο λαός τους κρέμασε κορδέλες και πολύχρωμες μπάλες, όπως ακριβώς τους χρειαζόταν.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να έχει συνέχεια η «τρέλα» μας, είναι η αλήθεια. Να μοιραστεί δηλαδή η κυβέρνηση την πραγματικότητα με τον λαό. Να του πει ακριβώς ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και να ζητήσει την βοήθεια του στην επίλυσή τους. Όχι με δημοψηφίσματα (που θα χρειαστούν αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο) αλλά δια βοής.

Δια μέσου εκείνης της «φασαρίας» που κάνει η ελπίδα όταν διαπερνάει τα σώματα ανθρώπων που έχουν πάρει κοινές αποφάσεις. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου