ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΚΑΙ Η ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ.

Γράφει ο Μιχάλης Αβατάγγελος

Επειδή μου είναι αδύνατον να εξηγήσω την επίμονη αδιαφορία της πολιτείας, απέναντι στην διαπιστωμένη αφασία της κοινωνίας, θα υποθέσω ότι αυτό που φταίει, είναι η πλέον παρεξηγημένη λέξη της εποχής μας, το «αυτονόητο». Μια λέξη που χρησιμοποιείται κατά κόρον και αφελώς σε όλους τους τομείς - η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να κηρύξει την επανάσταση του - ενώ καθημερινά αποδεικνύεται ότι αυτό που είναι αυτονόητο για κάποιους, είναι αδιανόητο για κάποιους άλλους. Με απλά  λόγια, θα υποθέσω ότι ο κύριος λόγος, είναι το «ανόητο». Διαφορετικά πως είναι δυνατόν να νομίζουμε ότι έχουμε συνεννοηθεί,

 ενώ δεν έχουμε καν συζητήσει; Πως περιμένουμε, χωρίς να γνωρίζουμε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας, να λειτουργήσουν όλα ομαλά και η συμπεριφορά μας, να είναι πάντα η ενδεδειγμένη;

Εύκολα λοιπόν καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η έκφραση, πως κάτι είναι αυτονόητο, είναι ο ορισμός της ηλιθιότητας.

Συμβιώνουμε σήμερα μέσα σε έναν πυκνό αστικό ιστό, χωρίς να γνωρίζουμε πραγματικά τα προβλήματα που προκαλεί αυτή η μαζική συνύπαρξη, με φαντασιακές θεωρήσεις για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και με την πολιτεία – λόγω αυτονόητου -  να θεωρεί ότι δεν χρειάζεται να μας γίνει καμία ενημέρωση.

Μια πολιτεία που περιμένει να περάσουμε τις εξετάσεις σε ένα θέμα που δεν έχουμε διδαχθεί. Σαν αποτέλεσμα, διατηρούμε αυθαίρετα την αντίληψη ότι επειδή πληρώνουμε υψηλά δημοτικά τέλη, κάποιοι, δεν ξέρουμε καν ποιοι, πρέπει να έρθουν να σκουπίσουν με τη γλώσσα τους, τους δρόμους και τα πεζοδρόμια της περιοχής που μένουμε. Κάτι που μοιάζει με την απαράδεκτη λαϊκή ρήση, εγώ με τον παρά μου γ… και την κυρά μου. Διότι κάλλιστα κάποιος μπορεί να σου απαντήσει πως θα σε απαλλάξουμε από το δημοτικά τέλη, αρκεί τα σκουπίδια σου να τα τρως.

Αυτή η αντίληψη  είναι σαφές ότι έχει δημιουργηθεί από την απόλυτη άγνοια των πολιτών που πιστεύουν ότι η υποχρέωση τους φτάνει μέχρι το να βγάλουν τα σκουπίδια έξω από το σπίτι τους.

Ενδεικτική και η χαριτωμένη διαμάχη μεταξύ των μελών των οικογενειών για το ποιος θα «κατεβάσει» τα σκουπίδια. Λες και αυτός που θα τα «κατεβάσει», θα τα κατεβάσει στον Άδη και θα εξαφανιστούν.

Για να δούμε όμως, πόσο αυτονόητο είναι αυτό το αυτονόητο για όλους μας.

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι όταν ο κάδος είναι γεμάτος, τα σκουπίδια του, τα πετάει ουσιαστικά στο δρόμο; Κι όμως είναι δύσκολο.

Διότι κανείς δεν του έχει εξηγήσει ότι όταν ο κάδος είναι γεμάτος, είναι σαν να μην υπάρχει. Κανείς δεν του έχει εξηγήσει ότι ΔΕΝ έχουμε συνεννοηθεί μεταξύ μας, όταν δεν υπάρχει κάδος να τα αφήνουμε στην πόρτα του διπλανού.

Κανείς δεν του έχει εξηγήσει τη διαδικασία αποκομιδής, κανείς δεν του έχει πει πόσος χρόνος χρειάζεται για να μεταφερθούν τα σκουπίδια του στην άλλη άκρη της Αττικής, κανείς δεν του έχει πει ότι το απορριμματοφόρο περνάει και τις ώρες της κυκλοφοριακής αιχμής, διότι περνάει για πέμπτη φορά, κανείς δεν του έχει πει ότι οι χωματερές που καταλήγουν τα απορρίμματα του, είναι παράνομες και πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πολλά άλλα.

Θα μου πείτε, πρέπει κάποιος να τα εξηγήσει όλα αυτά στους πολίτες;

Ε, αυτονόητο δεν είναι;