ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 37 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ… ΚΑΙ ΜΕΤΑ;

Γράφει ο Μιχάλης Αβατάγγελος

Για άλλη μια χρονιά η επέτειος του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε με λαμπρότητα, με περισυλλογή, με σεβασμό και με όποια άλλη λέξη μπορεί να εφεύρει η ελλειμματική

φαντασία των δημοσιογράφων.

Για άλλη μια φορά την διαστρεβλωμένη ιστορία, την ιδιοποιήθηκαν πρόσωπα και φορείς και ο καθένας από την πλευρά του, παρουσίασαν, γεγονότα και νοήματα, όπως τους βόλευε. Αυτό κάνουν άλλωστε 37 χρόνια τώρα, κάθε χρόνο, με την ίδια ακάματη ιδιοτέλεια, προσαρμόζοντας το μήνυμα της αντίστασης, στα προσωπικά τους συμφέροντα.

37 χρόνια οι ελεύθεροι αγωνιζόμενοι φοιτητές, μας εμπνέουν, για κάτι, που παραμένει αδιευκρίνιστο, στο έλεος της ερμηνείας του κάθε αλλοπαρμένου.

37 χρόνια μετά το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης επίκαιρο όσο ποτέ μπορεί να ακουστεί από σύγχρονους ψηφιακούς ενισχυτές πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Με μια τρομακτική διαφορά.

 Όπως και τότε, δεν έχουμε ψωμί, δεν έχουμε παιδεία, δεν έχουμε ελευθερία αλλά δεν έχουμε και κανένα λόγο να μην τα έχουμε όλα αυτά.

Και όμως, άνθρωποι εξ επαγγέλματος τοποθετημένοι στο απυρόβλητο των αισθημάτων, καταθέτουν λουλούδια φορώντας την μάσκα της συντριβής για τα αθώα θύματα της εξέγερσης, που ούτε ενός δεν γνωρίζουν το όνομα, που ούτε ενός δεν γνωρίζουν τον τόπο δολοφονίας. Υποκριτές, που είναι έτοιμοι να οδηγήσουν την χώρα στο ίδιο αδιέξοδο που έφερε τότε στην εξουσία τους συνταγματάρχες.

Τραγική ειρωνεία η συγγένεια τους με τους τότε πρωταγωνιστές.

Από την άλλη, ανώριμοι μετά από 37 χρόνια βασανιστικής εμπειρίας, πολίτες, ακολουθούν συντετριμμένοι, ανταλλάσοντας μεταξύ τους ανακριβείς εκδοχές των γεγονότων και εμπνέονται από το όραμα εκείνων. Ποιων; Αυτών που «σκαρφαλώνοντας» στα τανκ έγιναν μέλη των κυβερνήσεων που μας έφεραν ξανά, εκεί από όπου ξεκινήσαμε;

Εντάξει Έλληνες, γιορτάσαμε και φέτος την επέτειο του Πολυτεχνείου, 37 χρόνια μετά… και μετά;