ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο αλλά σημασία έχει ότι ζούμε μια τραγική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που τουλάχιστον όσους μπορούν να κοιτάξουν πέρα από την μύτη τους, τους αφήνει χωρίς ελπίδα και τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη. Το πιο σύντομο ανέκδοτο της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον είναι αυτό το «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και είναι ενδεικτικό της φαυλότητας του πολιτικού προσωπικού που ενώ πηγαίνει από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και με τα άντερα έξω, δηλώνει «καλά που δεν χτυπήσαμε».

Σε μια χώρα που η δημοκρατία έχει καταντήσει συνώνυμη του αδιεξόδου, η υποκρισία χτυπάει κόκκινο ενώ πηγαίνουμε για τον τοίχο.

Μας λένε ότι κάνουνε εκλογές.

Εκλογές με ποιους; Με αυτούς που είδαμε μέχρι τώρα; Μα είναι για να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλο και ο αντικαταστάτης τους πιο κομματόσκυλο, πιο φανατισμένος, πιο ανίκανος και από αυτόν που απομακρύνθηκε ως ανίκανος.

Οι εφεδρείες; Τραγικές μορφές κομματικοδίαιτων ανθρωπάριων, ελεεινού πνευματικού επιπέδου, με όραμα το όραμα του εκάστοτε αρχηγού. Θρήνος.

Δεν υπάρχει ούτε ένας, από κανένα κόμμα, από τα πρωτοκλασάτα στελέχη μέχρι τον τελευταίο πολιτευόμενο που να μην είναι για κλάματα.

Όχι για να αναλάβει νευραλγική θέση του κράτους και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο μεταπολιτευτικά, αλλά ούτε για να μοιράζει σουβλάκια με μηχανάκι.

Ο καλύτερος απ’ αυτούς ή θα χαθεί ή θα τον σκοτώσει αυτοκίνητο.

Δεν ξέρω τι έγιναν οι αξιόλογοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αλλά το πιο πιθανό είναι να κρύφτηκαν προκειμένου να μην αναγκαστούν να κολυμπήσουν μέσα σε αυτήν την σούπα των κομματικών παρασίτων που προσκολλήθηκαν στην αρχή για να τρώνε χωρίς να δουλεύουν και αργότερα έγιναν και θεωρητικοί της κομματικής ιδεολογίας διεκδικώντας χρυσά κουτάλια.

Προσωπικά δεν μπορώ να εντοπίσω ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ που να ακούσω το όνομα του και να μην «χαμογελάσω». Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως ακόμα και στην απελπισία τους οι άνθρωποι μπορούν να στηρίξουν τις ελπίδες τους σε αυτήν την ελεεινή πλέμπα που κραυγάζει την ανικανότητά της.

Είναι θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας του καθενός να μην πάει να ψηφίσει κανένα από αυτά τα πολιτικά σκουπίδια. Έτσι κι αλλιώς η χώρα είτε με κυβέρνηση είτε χωρίς, παραμένει ακυβέρνητη.