«Η συγνώμη είναι σαν μισό χέσιμο», έλεγε ένα θείος μου που
συγχωρέθηκε όχι επειδή ζήτησε συγνώμη αλλά επειδή μας άφησε χρόνους και πήρε
μαζί του και την λαϊκή του σοφία, άχρηστη φαντάζομαι εις τον άλλο κόσμο, διότι άμα
πεθάνεις και ούτε τότε βάλεις μυαλό, άστα να πάνε.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται στη θέση να ζητήσει συγνώμη και μάλιστα
στην ηλικία του κ. Θηβαίου, κάτι δεν έχει καταλάβει καλά από την πεντηκονταετή θητεία
του εις την ζωή και μάλλον θα χρειαστεί να ξαναζητήσει.
Ένα θαυμάσιο παράδειγμα είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος έχει
υποχρεωθεί αρκετές φορές να ζητήσει συγνώμη αλλά επιμένει να θεωρεί τον εαυτό
του σώφρονα.
Όσον αφορά τα συνοδευτικά της συγνώμης σχόλια του κ. Θηβαίου,
πρέπει να σημειώσουμε ότι όπως είναι καλό να καταγγέλλονται όσοι διαθέτουν «αριστοκρατική»
αντίληψη για την εργασία, καλό είναι να καταγγέλλονται επίσης όσοι διαθέτουν «αριστοκρατική» αντίληψη
περί του μέτρου.
Κανείς δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσει την σημασία του τεράστιου
έργου που έχει προσφέρει ο κ. Θηβαίος εις τον πολιτισμό και ασφαλώς δικαιούται
να μιλάει σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του «πήρατε τον Χρήστο Θηβαίο για να
τον ρωτήσετε…» αλλά η συγνώμη του, δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή.
Είναι ο πιο σωστός τρόπος να προστατέψεις κάποιον από συγνώμες
που θα αναγκαστεί να ζητήσει στο μέλλον.
Βλέπεται παρά την δήθεν μεταμέλεια, δεν έχει καταλάβει ακόμα
το μέγεθος της αστοχίας και δηλώνει «θα προσπαθήσω στο μέλλον να είμαι
προσεκτικότερος όταν εκφέρω δημόσιο λόγο». Μια πρόταση αρκετή για να ρίξει το πέπλο
που καλύπτει τις ενδόμυχες σκέψεις του μετανοούντος πονηρού, στα μάτια των
λευκοφόρων.
Θα προσπαθήσει… δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει…
να είναι προσεκτικότερος… δεν θα είναι προσεκτικός, θα είναι προσεκτικότερος…
στο μέλλον όταν εκφέρει δημόσιο λόγο… δηλαδή κατοχυρώνει στον εαυτό του το δικαίωμα
στο μέλλον να έχει δημόσιο λόγο. Να το βουλώσει γιατί δεν καταφέρνει να εξορθολογήσει
τις σκέψεις του, ούτε λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου