ΠΑΜΕ ΓΙ’ ΑΛΛΑ.

Πάντως αυτή η ιστορία έχει και ένα καλό. Μέσα σε τέσσερα χρόνια η Ελλάδα ξεφορτώθηκε και τους δύο συμμαθητές. Δυο χρόνια ο ένας, δυο χρόνια ο άλλος και οι δύο στον κάλαθο της ιστορίας μέσα σε τέσσερα χρόνια. Δεν είναι και ασήμαντο.  

Όμως καθώς τους κοιτούσα σήμερα σε μια παλιά φωτογραφία θυμήθηκα ένας φίλο που έλεγε τότε «μην γελάτε, αυτοί μια μέρα θα γίνουν πρωθυπουργοί» είχε δίκιο και αυτός, είχαμε και εμείς που γελάγαμε. Γιατί μπορεί να έγιναν πρωθυπουργοί αλλά τι πρωθυπουργοί έγιναν;

Το «για γέλια», είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις, γιατί αν πεις κάτι περισσότερο

μπορεί να βρεθούν με χειροπέδες.

Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο, ενδεικτικό του τι θα συνέβαινε αν κάποτε αυτοί οι δύο γίνονταν πρωθυπουργοί ήταν οι παρέες τους. Γιατί δεν γελούσαμε μόνο με τους ίδιους.

Στην πορεία η πρόβλεψη δικαιώθηκε πανηγυρικά. Ποιους τοποθέτησαν στο «πλευρό τους» για να κυβερνήσουν; Ο ένας τους «κηπουρούς» του και ο άλλος τους «υδραυλικούς» του. Σοβαροί άνθρωποι δεν τους έκαναν παρέα ποτέ.

Θυμάστε τον ανεκδιήγητο Παπανδρέου που υπουργοποιούσε ακόμα και αυτούς που γνώριζε στα γυμναστήρια και ζείτε τον Μαραντώνη (γέλασα πολύ μ’ αυτό) που υπουργοποιεί όποιον του λέει ότι είναι μάγκας.

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις και με τους δύο αλλά τώρα πια δεν έχει σημασία παρόλο που το γινάτι τους μας πήγε πενήντα χρόνια πίσω. Αυτά θα τα βρει η δικαιοσύνη, μόλις βρει κι αυτή τον εαυτό της.

Σημασία έχει πως με την πτώση τους θα συμπαρασύρουν ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κατιμά που πνίγει την χώρα.

Ναι, μην χαμογελάτε, ξέρω πως υπάρχουν πανάξιες εφεδρείες αλλά όταν σκουπίζεις την αυλή κάποια θα μπουν μέσα στο σπίτι αλλά τα περισσότερα θα τα πάρει ο αέρας.