ΠΟΛΙΤΙΚΗ versus ΠΟΙΗΣΗΣ.

Έχουν δοκιμάσει τα πάντα αλλά το πιο αστείο απ’ όλα είναι η προσπάθεια τους να περάσουν στοιχεία ποιητικών εκφράσεων μέσα στον πολιτικό λόγο.

Το κάνουν όλοι, είτε έχουν επίγνωση ότι είναι πολιτικοί απατεώνες και το κίνητρό τους είναι η αγνή ιδιοτέλεια, είτε έχουν φάει την πετριά πως είναι γεννημένοι για να προσφέρουν στο κοινό καλό, πέφτουν στην παγίδα.

Αρπάζουν λέξεις που άκουσαν ή διάβασαν και τις πετάνε ανάμεσα στα κείμενά τους, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι πάνω στον «ξύλινο» πολιτικό λόγο ηχούν σαν σήμαντρα σε μοναστήρι.

Τους είναι αδύνατο να καταλάβουν ότι η πολιτική ευφράδεια ουδεμία σχέση έχει με

εκείνη την καλλιτεχνική.  

Η ευχέρεια τους να διαχειρίζονται λεκτικά σχήματα από το Εγχειρίδιο Του Καλού Ψεύτη, τους δίνει την εντύπωση ότι και η λογοτεχνία είναι κάτι ανάλογο.

Η προσπάθεια είναι ξεκαρδιστική. Λογοτεχνικά ανάπηροι, προσπαθούν να παντρέψουν πολιτικές αοριστολογίες του είδους: «η σταθερή άνοδος στην ποιότητα και την ποσότητα των προσπαθειών μας, συμβάλλει με τρόπο αποφασιστικό στο να σηματοδοτήσει τις νέες τάσεις και κατευθύνσεις απέναντι στις προκλήσεις των καιρών»… με το, «θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε», του Ελύτη.

Αυτοσυγχαίρονται και περιαυτολογούν με έπαρση μπροστά σε αυτούς που λόγω θέσης δεν μπορούν να τους περιγελάσουν και καταντούν να θεωρήσουν τον εαυτό τους, ευφυή τεχνίτη του λόγου.

Αν ήξεραν την ποιότητα αυτών που κατορθώνουν να εξαπατήσουν, θα καθόντουσαν σε μια γωνιά να κλάψουν με μαύρο δάκρυ.