ΟΠΟΙΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ ΝΑ ΣΗΚΩΣΗ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ.

Να σηκώσει το χέρι του και να δώσει καμιά δεκαριά χαστούκια στον εαυτό του.

Διότι αυτήν την προσωποποίηση της πολιτικής υποκρισίας, όποιος την ψηφίζει είναι αδύνατον να έχει σώας τας φρένας. Χρειάζεται εκτός από τα χαστούκια και μερικά κρύα ντους στην διάρκεια της μέρας μπας και καταλάβει που βρίσκεται.

Είναι αδιανόητο να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτό το μισοκακόμοιρο ανθρωπάκι, ο περίγελος των συμμαθητών του, μπορεί να σηκωθεί όρθιο κάποια στιγμή, να τραβήξει το σπαθί του και να κόψει τον δράκο, στα δυο.

Έναν άνθρωπο που με μια ματιά καταλαβαίνεις ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι κωλοτούμπες μέσα σε κατσαρόλα, δεν μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που τον αντιλαμβάνονται ως πολιτικό κεφάλαιο. Τους χρειάζεται ανάποδο πουκάμισο.

Δεν μπορεί διαβάζοντας τα βιβλία του, που το θέμα τους είναι μονίμως το αυτονόητο του ανόητου, να έχει καταφέρει να περάσει για συγγραφέας και μάλιστα προφητικός. Ό,τι έχει προβλέψει το έχει προβλέψει και η γιαγιά μου ανακατεύοντας το λαχανόρυζο.

Δεν πήγε σήμερα να ορκιστεί – ο χέστης - και το πούλησε για αντίδραση απέναντι στην Χρυσή Αυγή. Το πούλησε και αυτό. Ο πολιτικός κολοσσός δεν θα ορκιστεί σήμερα – κρατηθείτε – θα ορκιστεί αύριο.

Έλα όμως που τα πολιτικά φούμαρα τελειώνουν και η ώρα που θα του τραβήξουν την κουρελού και θα αποκαλυφθεί η ψυχική του παράγκα, πλησιάζει.

Οι ανοχές προς αυτούς που πουλούσαν πολιτικές θεωρίες κάνοντας αέρα με την βεντάλια στ’ αχαμνά τους, λαμβάνουν τέλος.

Και αρκετά με τα γιαούρτια, αρκετά με τα χαϊδολογήματα.

Σφαλιάρες τους χρειάζονται, όπως αυτές που έτρωγαν στο σχολείο, την εποχή που δεν είχαν βρει τρόπο να πουλήσουν την ασημαντότητά τους στην ανόητη κοινωνία.

Σφαλιάρες και σε περίπτωση ενστάσεως, κλωτσιές. Αρκετά πια με αυτές τις καρδερίνες που προσπαθούν να μιμηθούν την φωνή του λιονταριού. Ε; Ε; Ε; Μίμη, ε;